Καπνίζοντας μετά μουσικής... Guitar Covers & Jam with friends

Οι Διάφορες Ποικιλίες Καπνών

Virginia.
• Είναι απο τα πιο γνωστά καπνά ανά τον κόσμο. Αποτελεί μία από τις πρώτες φυτείες της Αμερικής. Πρώτα καλλιεργήθηκε στην αποικία του Jamestown, από, εισαγόμενο από την Κεντρική Αμερική, σπόρο του φυτού Nicotiana tabacum και εξαγόμενο αποκλειστικά στην Αγγλία. Η πρώτη αυτή αποικία χρωστάει πολλά στον καπνό αυτό για την επιβίωσή της. Σήμερα καλλιεργείται σε πάρα πολλά μέρη, με τις πιο ποιοτικές παραγωγές στις Βραζιλία, Ζιμπάμπουε, στην Carolina και Georgia των Ενωμένων Πολιτειών.
Ο καπνός virginia είναι γνωστός για το υψηλό περιεχόμενο σε ντεξτρόζη (ένα είδος σακχάρου) που δίνει την βασικά γλυκιά του γεύση. Το περιεχόμενο σε νικοτίνη έχει μέση τιμή περίπου 2%. Μετά τη συγκομιδή τα φύλλα κρέμονται σε αποθήκες να ξηραθούν. Ο καπνός έχει χρώματα από ζωηρό κίτρινο ως πορτοκαλί και κόκκινο και η μέθοδος επεξεργασίας του περιλαμβάνει την άντληση θερμότητας στον αεροστεγή καπνό μέσω μεταλλικών σωλήνων, για περίπου 3 – 5 μέρες. Αφού τα φύλλα αποκτήσουν κάποια υγρασία από τον αέρα πωλούνται. Ακολουθεί παλαίωση για 1 – 2 χρόνια και απομάκρυνση του σκληρών τμημάτων των φύλλων. Το τελικό στάδιο πριν τη συσκευασία είναι η ταξινόμηση κατά χρώμα και ποιότητα.
Τα καλύτερα καπνά τύπου virginia διακρίνονται για την περίπλοκη γλυκύτητα και τη φίνα φρουτώδη γεύση τους. Συχνά χρησιμοποιούνται σαν βάση ή προσθέτονται σε άλλους καπνούς και σχεδόν ποτέ δεν καπνίζονται μόνοι τους. Τα καπνά virginia αποτελούν τα σημαντικότερα συστατικά των Αγγλικών μιγμάτων καθώς και αρωματικών καπνών.

Burley.
• Η επόμενη μεγαλύτερη ποικιλία καπνών είναι τα καπνά Burley. Προέρχονται από την ποικιλία Λευκό Burley, ο οποίος θα λέγαμε ότι είναι ένα γενετικό λάθος, που ανακαλύφθηκε πρώτη από τον George Webb, ένα παραγωγό καπνού στο Brown County του Ohio, το 1864. Ο Webb είχε φυτέψει σπόρους της παλιάς ποικιλίας Burley που είχε αγοράσει από το Bracken County του Kentucky και όταν τα φυτά αναπτύχθηκαν παρατήρησε ότι ένα παράξενο, ανοιχτό χρώμα, αντί των βαθυπράσινων δενδρυλίων που περίμενε. Νομίζοντας ότι τα φυτά έχουν αρρωστήσει, τα κατέστρεψε. Όταν την επόμενη χρονιά, έχοντας έλλειψη από σπόρους, χρησιμοποίησε αυτούς που είχαν περισσέψει από την προηγούμενη, οι αγοραστές ενθουσιάστηκαν από την καινούργια ποικιλία που σύντομα έγινε ο μόνος τύπος καπνού που είναι γνωστός ως Burley.
Το ποσοστό του Burley που περιέχεται σε ένα καπνό πίπας κυμαίνεται από 10 ως 100%, ανάλογα με το χαρμάνι. Το περιεχόμενό τους σε νικοτίνη κυμαίνεται μεταξύ 1,5 και 4,5%. Σχεδόν δεν περιέχει σάκχαρα και δίνει πιο στεγνό και γεμάτο άρωμα από τα Virginia. Σημαντικές παραγωγές γίνονται στο Kentucky, στο Tennessee, στην βόρεια Carolina, στην Virginia, στο Ohio, στην Indiana και στο Missouri. Επίσης στο Μεξικό και στο Malawi. Για την επεξεργασία τους τα καπνά αφήνονται να αεριστούν σε μεγάλες ανοιχτές αποθήκες για έναν ή δύο μήνες. Ο καπνός έτσι ωριμάζει, ενώ αργότερα ταξινομείται και καθαρίζεται από τα σκληρά τμήματα των φύλλων. Το χρώμα ποικίλλει από ανοιχτό καφέ μέχρι καφεκόκκινο. Οι καπνοί πίπας με καπνά burley χωρίς προσμίξεις παρασκευάζονται από αμερικάνικες και δανέζικες εταιρίες και αποτελεί παραδοσιακά τη βάση αρκετών αρωματικών μειγμάτων, αφού έχει την ιδιότητα να απορροφά εύκολα τις διάφορες αρωματικές ουσίες που προστίθενται για αυτό το σκοπό.

Latakia.
• Είναι ο πιο γνωστός καπνός της ομάδας των “πικάντικων” καπνών. Σήμερα παράγεται κυρίως στην Κύπρο και την Συρία. Αφού τα φύλλα συλλεχθούν και στεγνώσουν στον ήλιο, κρέμονται σε κλειστές αποθήκες. Εκεί σιγοκαίουν μικρές φωτιές από ξύλο βελανιδιάς, μυρτιάς, κυπαρισσιού και πεύκου και γεμίζουν την αποθήκη με καπνό, ο οποίος επικάθεται στα φύλλα μέχρι αυτά να μαυρίσουν. Αυτό γίνεται για περίπου δύο μήνες. Το άρωμα αρέσει σε αυτούς που τον καπνίζουν αλλά όχι σε αυτούς που απλά τον μυρίζουν. Είναι ένα απαραίτητο συστατικό των παραδοσιακών Αγγλικών μειγμάτων. Το περιεχόμενο τους στο τελικό μείγμα μπορεί να ποικίλλει από πολύ λίγο ως 40 – 50%. Υπάρχουν βέβαια και μερικοί φανατικοί λάτρεις που το προτιμούν 100%. Ο καπνός είναι αρκετά δυνατός, καίγεται πολύπλοκα και έχει την τάση να ξεραίνει την γλώσσα και το λαιμό.

Perique.
• Όπως ο Latakia, έτσι και ο Perique είναι ένα ιδιαίτερο προϊόν. Παράγεται αποκλειστικά στο St. James Parish, μία μικρή περιοχή στη νότια Louisiana, στις όχθες του Mississippi. Η περιοχή αυτή είναι ιδανική για την παραγωγή της συγκεκριμένης ποικιλίας καπνού λόγω του εύφορου, μαύρου εδάφους της και του ιδιαίτερου μικροκλίματος της. Η ποικιλία Perique έχει μία παράδοση 200 χρόνων για τους απογόνους των Γάλλων αποίκων της Acadia (τμήμα της σημερινής Nova Scotia). Ο μύθος μιλά για τον Pierre Chenet που έμαθε να καλλιεργεί καπνό από τους γηγενείς ινδιάνους και βελτίωσε τη μέθοδο που από το 1820 έχει παραμείνει ίδια. Το παρατσούκλι του Pierre Chenet ήταν Perique.
Η παραγωγή είναι μικρή, περίπου 100.000 kg τον χρόνο, με συνέπεια την υψηλή του τιμή. Οι αγροί σπείρονται τον Δεκέμβριο και τα φύλλα συλλέγονται τον Ιούνιο. Κατά την εποχή ανάπτυξης του φυτού, το ανώτερό του τμήμα κόβεται, αφήνοντας περίπου 10 φύλλα στο καθένα. Έτσι στα φύλλα αυτά θα συγκεντρωθεί περισσότερη γεύση και περισσότερο περιεχόμενο σε νικοτίνη. Τα καπνά ωριμάζουν σαν αυτά της ποικιλίας Burley, αλλά για μικρότερο χρονικό διάστημα. Αργότερα συμπιέζονται για να φύγουν οι χυμοί τους και υπόκεινται σε ζύμωση. Μετά από καιρό τα φύλλα θα αεριστούν για ένα διάστημα και μετά θα ξαναστοιβαχθούν για να συνεχίσει η ζύμωση. Η διαδικασία αυτή θα διαρκέσει ένα χρόνο ή περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι ένας καπνός μαύρου χρώματος, με βαθύ άρωμα μεταξύ μαγειρεμένων δαμάσκηνων και σοταρισμένων μανιταριών. Το περιεχόμενο σε νικοτίνη του καπνού είναι υπερβολικό και κανείς δεν μπορεί να τον καπνίσει για περισσότερο από λίγα λεπτά. Το μεγαλύτερο ποσοστό του σε μείγματα είναι περίπου 5%. Οι μεγαλύτερες ποσότητες πωλούνται στην Αγγλία, την Αυστραλία και την Ιαπωνία.

Cavendish.
• Αποτελεί περισσότερο μία μέθοδο παρασκευής καπνού, παρά μία ποικιλία. Παρασκευάστηκε αρχικά από Αγγλικές εταιρίες. Μπορεί να παραχθεί από οποιονδήποτε καπνό, αν και κυρίως χρησιμοποιούνται τα καπνά Virginia και Burley. Οι παραδοσιακοί Αγγλικοί Cavendish παράγονται από καπνό Virginia που είναι ελαφρά αρωματισμένος και θερμαίνεται είτε με αυξημένη πίεση είτε σε χάλκινα δοχεία. Το αποτέλεσμα είναι ένα μαύρο προϊόν που έχει χάσει το φυσικό του άρωμα. Οι σημερινοί καπνοί cavendish είναι περισσότερο αρωματισμένοι από τους παλιούς. Αυτό επιτυγχάνεται όταν ο καπνός διαποτίζεται με ένα υγρό μείγμα από ζάχαρη, γλυκόριζα και άλλα αρώματα. Το άρωμα του τελικού προϊόντος ποικίλλει από κεράσι, φράουλα και βανίλια, ως σοκολάτα, whiskey, ρούμι, Ιρλανδέζικο καφέ κτλ… Ίσως ο πιο διαδεδομένος καπνός στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τη Γερμανία και σίγουρα αυτός που ευχαριστεί αυτούς που βρίσκονται γύρω σας.

Oriental.
• Είναι μία ομάδα από καπνά που παράγονται στην Βόρειο-Ανατολική Ελλάδα, την Τουρκία, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, την Κύπρο και άλλες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου. Η Τουρκία παρέχει περίπου το 40% της παγκόσμιας παραγωγής. Το Oriental αναπτύσσεται σε λόφους, πεδιάδες, κορυφές βουνών και συχνά σε μέρη όπου δεν φυτρώνει τίποτα άλλο. Τα φτωχά, αμμώδη εδάφη είναι ιδανικά καθώς παρέχουν καλή αποχέτευση όταν βρέχει. Η βροχή είναι απαραίτητη αμέσως μετά τη φύτευση για να αναπτυχθούν οι ρίζες, αλλά έστω και μια σταγόνα βροχής μετά είναι περιττή. Η συνταγή για καλό καπνό είναι οι ηλιόλουστες, καυτές ημέρες. Για το λόγο αυτό αναπτύσσεται σε άνυδρες περιοχές όπως τα Βαλκάνια. Ενώ για άλλα καπνά το ζητούμενο είναι μεγάλα φύλλα, στην περίπτωση του Oriental συμβαίνει το αντίθετο. Οι παραγωγοί κάνουν το παν για να πάρουν μικρά φύλλα. Τα φυτά έχουν ύψος 70 – 100 cm όταν ωριμάσουν. Η συγκομιδή ξεκινά μόλις τα φύλλα αρχίσουν να ωριμάσουν και διαρκεί τέσσερις ή πέντε μήνες. Τα φύλλα περνιούνται με μεγάλες βελόνες, σχηματίζοντας αρμαθιές, και απλώνονται στον ήλιο μέχρι να αποκτήσουν ανοιχτό καφέ χρώμα. Η γεύση του oriental είναι γλυκιά και σχετικά πικάντικη, το άρωμα που δίνει θυμίζει λιβάνι και χρησιμοποιείται σε μικρές αναλογίες σε Αγγλικής προέλευσης καπνούς.

από το χρήστη desperado
- http://forum.pipeclub.gr/viewtopic.php?t=2337

Η Ιερή Πίπα των Ινδιάνων και ο Συμβολισμός της

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μελέτη για το πανάρχαιο έθιμο της Ιερής Πίπας των Ινδιάνων και του ρόλου της στην πνευματική εξύψωση και εξέλιξη του ανθρώπου.

Από τον Τζέι Κλιβ

Ο Τζέι Κλιβ (Jay Cleve) Ph.D., ή Πνεύμα του Λύκου, όπως είναι το ινδιάνικο όνομά του, είναι Ψυχολόγος και συγγραφέας του έργου Από την Κατάθλιψη στην Ανανεωμένη Ζωτικότητα. Έχει ακόμη συγγράψει το Δρόμος της Ιερής Πίπας: Ένα ταξίδι Αγάπης και Δύναμης. Είναι αρχηγός Θεραπευτικής Σκηνής (Θεραπευτική Σκηνή: σε αυτή η θεραπεία επιτυγχάνεται αρχικά σε ψυχολογικό επίπεδο, μέσω της χρήσης φυτικών ουσιών που προκαλούν υδρατμούς, και στη συνέχεια σε φυσιολογικό επίπεδο, μέσω της έκκρισης ικανής ποσότητας ιδρώτα) και έχει κατακτήσει τον βαθμό Κάτοχος της Ιερής Πίπας. Είναι εκπαιδευμένος σε σαμανικές πρακτικές στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Περού, ενώ ασκεί ψυχοθεραπεία στο Κέντρο Ψυχοθεραπείας Μουν Τρι (Moon Tree).

Για τους Ινδιάνους η πίπα είναι η ενσάρκωση, καθώς επίσης
και το κύριο εργαλείο μιας ιερής διδασκαλίας

Βρισκόμαστε στο 500 μ.Χ., και ο Γκρίζος Λύκος (Gray Wolf) βρίσκεται στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται Μπέαρ Μπουτ κοντά στην πόλη Ράπιντ, στη Νότια Ντακότα. Είναι ένα κρύο ανοιξιάτικο πρωινό και αντικρίζει την ανατολή, κρατώντας την ιερή του πίπα. Καθώς ο Ήλιος απλώνει στους μακρινούς λόφους τα ρόδινα χρώματά του, τα ηλικιωμένα του χέρια τοποθετούν την τελευταία ελάχιστη ποσότητα καπνού στην πίπα. Αφού την ανάψει και πάρει την πρώτη ρουφηξιά, φυσά τον ιερό καπνό στον ουρανό –προς τον Δημιουργό– και μετά στέλνει μια ρουφηξιά στη Μάνα-Γη. Κατόπιν φυσά τον καπνό προς τις τέσσερις κατευθύνσεις. Την κρατά έτσι ώστε να δείχνει προς τον ουρανό και ικετεύοντας τον Παππού και τη Γιαγιά Αετό στέλνει τις προσευχές του προς το Μεγάλο Πνεύμα! Ύστερα καπνίζει αργά, δίνοντας ευχαριστίες και ζητώντας βοήθεια και θεραπεία για τον εαυτό του, τη φυλή του και τη γη.

Επιστρέφουμε στο 1998 σε ένα κρύο ανοιξιάτικο πρωινό. Βρίσκομαι πάνω σε έναν μεγάλο βράχο κοιτάζοντας από ψηλά τη Λίμνη του Διαβόλου, στο Ουϊνκόνσιν. Καθώς παρακολουθώ τις πρώτες ακτίνες του ηλιόφωτος να χρωματίζουν τον ουρανό, ακριβώς πάνω από τους παγωμένους λόφους, θυμάμαι ότι πέρασαν έντεκα χρόνια αφότου κάπνισα την πρώτη μου πίπα. Προσφέρω καπνό προς τον Δημιουργό, τη Μάνα-Γη, και τις τέσσερις κατευθύνσεις, ανάβω την ιερή μου πίπα, και προσεύχομαι. Αισθάνομαι σε τούτη την άχρονη στιγμή την παρουσία των παππούδων και γιαγιάδων –των αρχαίων, των φυλάκων της Γης. Ένα ρίγος διατρέχει τη σπονδυλική μου στήλη, καθώς κομμάτια από αρχαίες μνήμες αναδεύονται στα βαθύτερα μύχια του νου μου. Αντιλαμβάνομαι, και μερικές φορές θυμάμαι, ότι η τελετουργία που τελώ είναι παλαιότερη από τα δέντρα, και ίσως ακόμη, παλαιότερη κι απ’ τους λόφους.

Προέλευση και Ιστορία

Πόσο αρχαία είναι η τελετή της πίπας;

Υπάρχουν αποδείξεις ότι η τελετουργική χρήση της ιερής πίπας χρονολογείται πριν από 600 με 1500 χρόνια. Αλλά μπορεί να είναι και πολύ παλαιότερη. Στην Αμερική, οι πρόγονοι του καλλιεργημένου καπνού υπήρξαν πάνω από 8.000 χρόνια. Πρωταρχικά, η χρήση του καπνού θα μπορούσε να γίνεται για τελετουργικούς σκοπούς, ενώ το ίδιο το φυτό ήταν σε κάποιο βαθμό καθαγιασμένο.1 Αφού οι πρώτες πίπες χρονολογούνται πριν από 3000 με 4000 έτη,2 είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι το μυσταγωγικό κάπνισμα της πίπας δεν ξεκίνησε από νωρίς.

Στους πρώτους καιρούς ο καπνός ήταν πικρός, για αυτό και αναμιγνυόταν με άλλα υλικά, όπως αποξηραμένη φλούδα ιτιάς, η ψίχα από τη φλούδα των δέντρων Cornaceae, τα φύλλα των δέντρων Anacardiaceae, ή της φασκομηλιάς και του γλυκόχορτου. Αυτό το μείγμα ονομάζεται κινικίνικ στη γλώσσα Αλγκόνκουϊναν και μπορεί να αναμειχθεί με καπνό ή να καπνιστεί χωριστά από όσους έχουν πίπες που δε χρησιμοποιούν καπνό.

Το κινικίνικ μπορεί σήμερα να αγοραστεί από καταστήματα τέχνης και ειδικά βιβλιοπωλεία αυτοχθόνων Αμερικανών. Αφού η ιερή πίπα δεν εισπνέετε, μια και ο καπνός είναι μόνο για το Μεγάλο Πνεύμα, δε χαρακτηρίζεται επιβλαβής για τους πνεύμονες.

Από τους αρχαίους χρόνους οι περισσότερες ιερές πίπες των αυτοχθόνων Αμερικανών έχουν φτιαχτεί από την κοκκινόπετρα που βρίσκεται στο Εθνικό Μνημείο Πέτρας της Πίπας στη νοτιοδυτική Μινεζότα. Η συγκεκριμένη πέτρα ονομάζεται κάτλιναϊτ, από τον Τζορτζ Κέιτλιν (George Catlin), αναζητητή, συγγραφέα και καλλιτέχνη, ο οποίος ζωγράφιζε τους αυτόχθονες, τη γη τους, τα ιερά τους αντικείμενα και ήταν ο πρώτος λευκός που αντίκρισε το λατομείο. Η πρώτη εξόρυξη έγινε πιθανά γύρω στο 1600 με 1650.3

Όταν ο Kέιτλιν έφτασε στην Πέτρα της Πίπας, το 1836, του μίλησαν για έναν θρύλο των αυτόχθονων, σύμφωνα με τον οποίο «τα πολύ παλιά χρόνια το Μεγάλο Πνεύμα κάλεσε όλα τα ινδιάνικα έθνη. Το Μεγάλο Πνεύμα στάθηκε στο μεγάλο κόκκινο βράχο της πέτρας της πίπας, άπλωσε το χέρι του και έσπασε ένα κομμάτι του, φτιάχνοντας έτσι μια τεράστια πίπα στο χέρι του. Στη συνέχεια την άναψε και καπνίζοντας πάνω από τους Ινδιάνους, τους εξήγησε ότι αυτή η κοκκινόπετρα ήταν η σάρκα τους, και έπρεπε να τη χρησιμοποιούν για την κατασκευή της Πίπας της Ειρήνης. Ανήκε σε όλους και δεν έπρεπε να υψώνονται όπλα στο έδαφός της. Όταν το Μεγάλο Πνεύμα τράβηξε την τελευταία ρουφηξιά από την πίπα, πέρασε μέσα σε ένα μεγάλο σύννεφο και για αρκετά μίλια ολόκληρη η επιφάνεια του βράχου έλιωσε και έγινε σαν γυαλί.4 Ύστερα από αυτό, οι πολεμικές αυτόχθονες φυλές απόθεσαν τα όπλα τους στην Πέτρα της Πίπας και δεν ξαναχύθηκε αίμα εκείνη την εποχή».

Αν και η βάση για το κοίλο της πίπας φτιάχνεται μερικές φορές από άλλους τύπους πέτρας, για πολλές γενιές οι περισσότεροι αυτόχθονες Αμερικανοί ταξίδευαν τεράστιες αποστάσεις στο λατομείο της Πέτρας της Πίπας για να πάρουν πέτρα για την πίπα τους. Όχι μόνο είναι η περιοχή της πέτρας της πίπας ιερός τόπος, αλλά η ίδια η πέτρα είναι μαλακή και εύκολη στο σκάλισμα. Σήμερα οι κατασκευαστές της πίπας παίρνουν την πέτρα και φτιάχνουν πίπες στο Εθνικό Μουσείο Πέτρας της Πίπας, η οποία δέχεται σχεδόν 100.000 επισκέπτες το χρόνο. Το στέλεχος της πίπας μπορεί να κατασκευαστεί από ξύλο αμυγδαλιάς, φουντουκιάς, μελίας, βαμβακόξυλου, ή άλλα κατάλληλα ξύλα που είναι τοπικά διαθέσιμα.

Οι περισσότερες φυλές χρησιμοποιούν την ιερή πίπα σε τελετουργίες όπως η αναζήτηση του οράματος, η θεραπεία μέσω του ιδρώτα και ο τελετουργικός χορός. Οι Ινδιάνοι των Πεδιάδων χρησιμοποιούν την πίπα στις περισσότερες θρησκευτικές τους τελετές. Ιστορικά χρησιμοποιήθηκε για προσευχή, σε συμφωνίες και συνθήκες, για το καλωσόρισμα επισκεπτών, ή για να εξασφαλίζει τη σίγουρη μετακίνηση μεταξύ των φυλών. Επίσης, χρησιμοποιείτο ως επισφράγιση της αλήθειας σε ό,τι λεγόταν σε συναντήσεις ή εμπορικές συναλλαγές.

Κάθε φυλή έχει τη δική της ιστορία για το πώς παρέλαβε την ιερή πίπα. Σύμφωνα με τους μύθους των αυτόχθονων, ο καπνός και η πίπα δόθηκαν στους ανθρώπους από την αρχή της ύπαρξής τους, για παράδειγμα από τη χελώνα, από την πάπια, την αρκούδα, τον «Κεραυνό», το πνεύμα για την αστραπή και τον κεραυνό ή από το πνεύμα μιας γυναίκας. Μία από τις γνωστότερες αφηγήσεις είναι η ιστορία των Σιού σχετικά με το Πνεύμα της Παρθένας του Λευκού Βούβαλου. Αφού τους έδωσε την πίπα και τους δίδαξε την τελετή της μαζί με έξι ακόμη ιερά τυπικά, περπάτησε μακριά και μεταμορφώθηκε σε βούβαλο, ο οποίος άλλαξε χρώματα τρεις φορές.5 Η αυθεντική πίπα του βούβαλου που δόθηκε προς τους Σιού από το Πνεύμα της Παρθένου του Λευκού Βούβαλου βρίσκεται ακόμη στο Γκριν Γκρας της Νότιας Ντακότα, υπό τη φροντίδα του δέκατου ένατου Φύλακα της Ιερής Πίπας γνωστού ως ο Φύλακας του Θησαυρού του Αλόγου.

Η Παράδοση Σήμερα

Προφανώς, δεν έχουμε ακούσει τους τελευταίους μύθους για το Πνεύμα της Παρθένου του Λευκού Βούβαλου. Πριν από πολλά χρόνια, γεννήθηκε ένας λευκός βούβαλος σε μια φάρμα κοντά στο Τζένσβιλ του Ουϊσκόνσιν. Από τότε, ο βούβαλος άλλαξε σε διαφορετικά χρώματα, ακριβώς όπως είχε κάνει η Παρθένος του Λευκού Βούβαλου.

Πολλοί ηλικιωμένοι αυτόχθονες, καθώς και μάγοι-θεραπευτές επισκέφθηκαν τη φάρμα, πιστεύοντας ότι ο νεαρός βούβαλος ενσαρκώνει το Πνεύμα του Λευκού Βούβαλου και εκλαμβάνουν τον νεαρό βούβαλο ως σημάδι ότι είναι καιρός να μοιραστούν προς τα έξω οι διδασκαλίες τους.

Στις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει μια αυξημένη δίψα για την παλαιά γνώση. Οι αυτόχθονες Αμερικανοί ανακάλυψαν πως όταν εξασκούσαν τα παραδοσιακά τους τυπικά και τελετές σε συγκεκριμένες περιοχές, είχαν βοηθηθεί στη θεραπεία από τη χημική εξάρτηση ενώ τους εμβάθυνε πνευματικά. Αρκετοί, αυτόχθονες και μη, άνδρες και γυναίκες, αγκάλιασαν την πνευματική αγνότητα αυτών των παραδόσεων ή την ενοποίησαν με παραδόσεις άλλων θρησκειών, όπως ο Χριστιανισμός.

Σήμερα, στον υποψήφιο Κάτοχο, η πίπα προσφέρεται. Δυστυχώς, δεν έχουν όλοι πρόσβαση στους μάγους-θεραπευτές. Συχνά οι μη αυτόχθονες λαμβάνουν την πίπα με ασυνήθιστο τρόπο. Ένας άντρας 40 ετών μου είπε αυθόρμητα πως όταν ήταν χίπι στη δεκαετία του ’60, έκανε ωτοστόπ με μια παρέα φίλων και τριγυρνούσε Νοτιοδυτικά με το λεωφορείο. Καθώς επισκέπτονταν έναν τόπο για ειδικό λόγο, ο ιερέας που βρισκόταν εκεί του έδωσε μια πίπα. Δεν ήξερε τι να κάνει με αυτήν, και αργότερα αυτός και οι φίλοι του τη χρησιμοποίησαν για να καπνίσουν μαριχουάνα. Ίσως επειδή ένιωσε ένοχος άφησε την πίπα του στο λεωφορείο και αποχαιρέτησε τους φίλους του για να συνεχίσει με ωτοστόπ. Τρεις μέρες αργότερα ένας φορτηγατζής τον άφησε στη διασταύρωση που οδηγούσε σε μια κωμόπολη για να περάσει τη νύχτα του. Στρίβοντας για εκεί, είδε ότι η πίπα του βρισκόταν πάνω στο κράσπεδο του πεζοδρομίου! Πολύ καιρό μετά, όταν είπε την ιστορία σε έναν μάγο-γιατρό κατά τη διάρκεια θεραπείας στη σκηνή του ιδρώτα, ο μάγος-γιατρός τον άρπαξε και αναφώνησε, «δεν έχασες εκείνη την πίπα, εκείνη η πίπα σε έχασε!».

Μια γυναίκα που συνάντησα κοντά σε έναν ιερό τόπο στο βόρειο Ουϊσκόνσιν είπε ότι την έλκυσε έντονα μια πίπα με φιλντισένιο κοίλο για αυτό και την αγόρασε. Την πήγε σε ένα μάγο-γιατρό Λακότα και του ζήτησε να την ευλογήσει. Τού διηγήθηκε πώς την απόκτησε, και τού συμπλήρωσε ότι ήταν σίγουρη πως αυτή ήταν η πίπα της. Εκείνος της απάντησε, «θα ρωτήσω το Πνεύμα αν είναι η πίπα σου. Αν δεν είναι, θα την κρατήσω. Αν είναι, θα την ευλογήσω και θα στη δώσω». Η γυναίκα ήταν τόσο σίγουρη, που συμφώνησε. Την επόμενη ημέρα τής την έδωσε πίσω επιβεβαιώνοντας ότι ήταν η πίπα της. Το ίδιο απόγευμα ο μάγος-γιατρός της την ευλόγησε μέσα στη θεραπευτική σκηνή του ιδρώτα. Παρόμοια είναι η ιστορία για το πώς απόκτησα την πρώτη μου πίπα.

Υπάρχουν και άλλοι τρόποι με τους οποίους δέχονται σημάδια οι μη-Αυτόχθονες για την απόκτηση της πίπας. Λίγο καιρό πριν, καθώς ευλογούσα την πίπα μιας γυναίκας, είχα την καθαρή εικόνα μιας αρκούδας. Της είπα ότι η αρκούδα-τοτέμ ήταν συνδεδεμένη είτε μαζί της είτε με την πίπα. Εκείνη τη νύχτα της είπε ο άντρας της πως είδε μια αρκούδα στην πίσω αυλή τους. Μια που ζούσαν στα περίχωρα της πόλης, τούτο ήταν κάτι ασυνήθιστο. Παρόλα αυτά στη συνέχεια μαζεύτηκαν στην αυλή άλλες οκτώ αρκούδες, και έμειναν εκεί μέχρι την περίοδο του ζευγαρώματος.

Η Ιερότητα της Πίπας

Η ιερή πίπα είναι ένα τελετουργικό εργαλείο το οποίο σχηματίζει μια γέφυρα μεταξύ γης και ουρανού, ορατού και αοράτου, φυσικού και πνευματικού. Η ιεροτελεστία βοηθά ώστε να συνδεθούν οι άνθρωποι με το Μεγάλο Πνεύμα αλλά και με την ιερότητα της Φύσης. Αγκυροβολώντας στη γη, η πίπα γίνεται κέντρο εστίασης και συγκέντρωσης, ένας βωμός που ταξιδεύει, όπου ταξιδεύει ο κάτοχός της.6

Πρόκειται για ένα ιερό σκεύος πλούσιο σε συμβολισμό. Το δοχείο αντιπροσωπεύει τις θηλυκές όψεις του Μεγάλου Πνεύματος, τη Μητέρα-Γη, ενώ το στέλεχος αντιπροσωπεύει τις αρσενικές, τον Πατέρα-Ουρανό. Το εκδηλωμένο πνεύμα που αέναα αλλάζει γίνεται ορατό ως φύση στη Μητέρα-Γη. Το απόλυτο, αμετάβλητο, ανεκδήλωτο αόρατο πνεύμα είναι ο Πατέρας-Ουρανός. Το κοίλο είναι η Γη και το στέλεχος, καθετί που αναπτύσσεται πάνω στη Γη. Το κοίλο από κοκκινόπετρα είναι κόκκινο, συμβολίζοντας το χρώμα της Γης και το χρώμα του αίματος, το αίμα του βούβαλου, το αίμα που χύθηκε στην Πέτρα της Πίπας, και όλο το αίμα που χύθηκε από την ανθρωπότητα διαμέσου των αιώνων. Τούτο είναι το χρώμα των ερυθρόδερμων ανθρώπων.7

Συχνά, ως εξάρτημα της πίπας απαντάται το δέρμα ενός ζώου, ίσως του λύκου, της αρκούδας, του ελαφιού, αλλά ειδικά του βούβαλου, το οποίο παρείχε αφθονία στους Αυτόχθονες. Άλλα συμβολικά εξαρτήματα είναι τα φτερά του γερακιού ή συχνότερα του αετού, ο οποίος πετά ψηλότερα από οποιοδήποτε άλλο πουλί. Υπάρχουν μερικές φορές τέσσερις ρίγες στο στέλεχος της πίπας, είτε ζωγραφισμένες είτε καμωμένες με χάνδρες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν τον ιερό αριθμό τέσσερα, ειδικά τις τέσσερις κατευθύνσεις. Εάν είναι κίτρινη, κόκκινη, μαύρη και λευκή, μπορεί να αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις φυλές.

Η τελετουργία της πίπας απεικονίζει όλη τη γήινη πραγματικότητα. Το κοίλο δοχείο αντιπροσωπεύει τον ορυκτό κόσμο. Το μακρύ στέλεχος και ο καπνός ή το μείγμα καπνίσματος αντιπροσωπεύει τον φυτικό κόσμο. Το δέρμα με τη σειρά του συμβολίζει τον ζωικό κόσμο, και τα φτερά τις φτερωτές υπάρξεις του αέρα. Το δοχείο για το θυμίαμα της φασκομηλιάς είναι συνήθως ένα κογχύλι που αντιπροσωπεύει το βασίλειο της θάλασσας.8 Όταν καπνίζεται η ιερή πίπα, αντιπροσωπεύονται και τα τέσσερα στοιχεία: το κοίλο δοχείο (γη), ο καιγόμενος καπνός (φωτιά), το σάλιο (νερό), και η αναπνοή (αέρας). Το κάπνισμα της πίπας δημιουργεί μια ιερή αλχημεία, καθώς τα φυσικά αντικείμενα, οι ουσίες και η τελετή είναι καταλυτικά στοιχεία μιας πνευματικής μεταστοιχείωσης.

Το γεγονός ότι το τυπικό της αρχαίας πίπας είναι χαραγμένο στη συλλογική μνήμη των Αμερικανών το συνειδητοποίησα λίγα χρόνια πριν. Επειδή το ζήτησε η εγγονή μου, Έιμι, έκανα την ιεροτελεστία της ιερής πίπας για εκείνη και τον μέλλοντα σύζυγό της. Αργότερα μου εξομολογήθηκε πως όταν ετοιμαζόμουν και έβαζα το μενταγιόν μου πάνω από το σμόκιν, αναρωτήθηκε πώς θα ανταποκρίνονταν οι λευκοί μεσοαστοί σε ένα τέτοιο ασυνήθιστο τυπικό. Όμως, καθώς εκτελούσα την ιεροτελεστία, ένιωσα το πλήθος να προσηλώνεται με εκστατική προσοχή. Αργότερα, στη δεξίωση, αρκετοί καλεσμένοι μου είπαν πόσο συγκινημένοι ήταν κατά τη διάρκεια της ιεροτελεστίας. Ορισμένοι μάλιστα ανέφεραν ότι αισθάνθηκαν οικεία, παρόλο που δε συμμετείχαν ποτέ πριν σε ιεροτελεστία της πίπας. Άλλοι είπαν το ίδιο, προσθέτοντας τη «θυμήθηκα» και γέμισαν με δάκρυα.

Κάπνισμα

Η πίπα είναι απλά ένα κομμάτι πέτρας και ξύλου, έως ότου «αφυπνιστεί» από κάποιον μάγο-γιατρό-θεραπευτή. Όταν αφυπνίζω πίπες για τους ανθρώπους, το στέλεχος και το κοίλο πάλλονται στο χέρι μου, καθώς τα περνάω πάνω από το θυμίαμα φασκομηλιάς κατά τη διάρκεια της ιεροτελεστίας της ευλογίας. Η πίπα πραγματικά αφυπνίζεται και γίνεται ένα είδος ζωντανής ύπαρξης. Όταν καθαγιάζεται και δίδεται σε αυτόν που την φέρει, γίνεται ιερή πίπα.

Πριν το κάπνισμα όλοι οι κάτοχοι της ιερής πίπας εξαγνίζονται. Αντίστοιχα το κοίλο, το στέλεχος και όλα τα αντικείμενα που θα αγγίξουν την πίπα θυμιατίζονται με θυμίαμα φασκόμηλου. Κατόπιν, κρατώντας χωριστά το στέλεχος από το δοχείο, ψηλά πάνω από το κεφάλι, οι τελετουργοί ζητούν την άδεια να ενωθούν με το Μεγάλο Πνεύμα και τους αρχαίους, με τα πνεύματα του τόπου όπου επιθυμούν να καπνίσουν. Αφού ενωθούν, κοίλο και στέλεχος, η ιερή πίπα γίνεται εργαλείο για τη συγκέντρωση της Πνευματική Ενέργειας. Υπηρετεί σαν κανάλι ή «αγωγός» προς τον Δημιουργό.

Όταν γεμίζεται η πίπα, ο καπνός προσφέρεται στο πάνω, στο κάτω και τις τέσσερις κατευθύνσεις. Ο τελετουργός ζητά την επιστροφή των πνευματικών φυλάκων των τεσσάρων κατευθύνσεων. Σε μία από τις παραδόσεις φύλακες είναι ο αητός της ανατολής για καθαρό όραμα και φώτιση, το κογιότ του νότου για ζέστη, ανάπτυξη, εμπιστοσύνη, αγάπη και αθωότητα, η αρκούδα της δύσης για ενδοσκόπηση, ανανέωση και δύναμη και ο βούβαλος του βορρά για καθαρμό, εξαγνισμό και σοφία.

Επιπλέον καπνός προσφέρεται στις τέσσερις κατευθύνσεις, που αντιπροσωπεύουν τις τέσσερεις εποχές, τα τέσσερα ζωικά βασίλεια τους τέσσερις αντιπροσώπους του φυτικού βασιλείου, τις τέσσερις φυλές και αρκετές ποιοτικές αξίες, όπως η αγάπη, η ειρήνη, η χαρά και η εμπιστοσύνη. Μπορεί επίσης ο τελετουργός να ζητήσει την επιστροφή των πέτρινων ανθρώπων, των ανθρώπων των άστρων –αντιπροσώπους ολόκληρου του κόσμου- στην ιερή πίπα. Τότε η πίπα γίνεται ολότητα για να προσφερθεί προς τον Δημιουργό.

Όταν ανάβεται η πίπα, ο ιερός καπνός, ως ορατό, σημάδι στέλνει τις προσευχές και τις σκέψεις μας στον Δημιουργό, πάνω στα φτερά των αετών. Αν η ιεροτελεστία γίνει ομαδικά, τότε η πίπα περνά δεξιόστροφα σε κάθε μέλος, μεταφέροντας το κέντρο μαζί της, επειδή η πίπα είναι πάντα το κέντρο του κόσμου.

Ρουφώντας τον ιερό καπνό, ο τελετουργός αντιλαμβάνεται ότι η μοιρασιά της αναπνοής είναι μοιρασιά της ζωής. Το κάπνισμα της πίπας αντιπροσωπεύει και αποδοχή και υπερβατικότητα, παράδοση με κάποιο τρόπο στη Μητέρα-Γη, η οποία διδάσκει αποδοχή της αλλαγής στη φύση, όπως επίσης αρμονία και θρέψη. Όταν ο καπνός εκπνέεται, αντιπροσωπεύει αυτό που είναι να απελευθερωθεί και να κάνει την υπέρβαση. Ο καπνός που ανεβαίνει προς τον Πατέρα-Ουρανό εξυπηρετεί ως ορατή υπενθύμιση απελευθέρωσης από προσκολλήσεις, επιζήμιες σχέσεις και συνήθειες, και αυτοκαταστροφικές επιθυμίες.

Μέσω της εισπνοής και εκπνοής ο τελετουργός βιώνει την αμπώτιδα και την πλημμυρίδα της ζωής και ανοίγει την καρδιά του προς τη Θεϊκή Παρουσία, στους άλλους, τη φύση και τον κόσμο ολόκληρο.9

Η ιεροτελεστία ολοκληρώνεται με την ανύψωση της πίπας προς τους ουρανούς και ευχαριστία προς τον Δημιουργό για το προνόμιο του καπνίσματος. Ακολουθεί ιερό τραγούδι, στη διάρκεια του οποίου το κοίλο και το στέλεχος αποχωρίζονται, τυλίγονται χωριστά και τοποθετούνται στο σάκο της πίπας.

Η ιερή πίπα είναι εξέχον τελετουργικό εργαλείο στην παράδοση των αυτόχθονων Ινδιάνων. Εκείνοι που κατέχουν εσωτερικά το δικαίωμα να τη φέρουν και να τη μεταβιβάζουν σε νέες γενιές μάγων-θεραπευτών, τη χρησιμοποιούν ως μέσο για την επαφή τους με το Πνεύμα, για να ανακαλύψουν τη θέση τους στον ιστό της δημιουργίας και να εργαστούν θεραπευτικά για τη Μητέρα-Γη και την ανθρώπινη ύπαρξη, επεκτείνοντας στο μέλλον την ελπίδα του ανθρώπου για τα παιδιά του και τον πλανήτη.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Hartley Burr Alexander, Το Στεφάνι του Κόσμου (Λίνκολν, Νεμπ: Τύπος του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα, 1967), σελ. 4.
2. Jordan Paper, Προσφέροντας Καπνό: Η Ιερή Πίπα και η Θρησκεία των Αμερικανών Αυτόχθονων (Μόσχα, Αϊντάχο: Πανεπιστήμιο του Αϊντάχο, 1988), σελ. 6.
3. Robert A. Murray, Η Πέτρα της Πίπας: Μια Ιστορία (Πέτρα της Πίπας, Μιν.: Σύλλογος του Ινδιανικού Ιερού Τόπου της Πέτρας της Πίπας, 1965), σελ. 11.
4. George Catlin, Γράμματα και Σημειώσεις πάνω στους Ινδιάνους του Βορρά (Νέα Υόρκη: Βιβλία Γκράμεοι, 1975), σελ. 326.
5. John G. Neihart, Το Μαύρο Ελάφι Μιλά (Νέα Υόρκη: Τύπος της Πλατείας Ουάσιγκτον, 1972), σελ. 3.
6. John Redtail Freesoul, Αναπνοή του Αόρατου: ο Δρόμος της Πίπας (Ουότον, Ι 11: Quest Books, 1986), σελ. 12.
7. Robert A. Murray, Πίπες των Πεδιάδων (Πέτρα της Πίπας, Μιν.: Σύλλογος του Ινδιάνικου Ιερού Τόπου της Πέτρας της Πίπας, 1968), σελ. 16, 170.
8. Evelyn Eaton, Η Χιονισμένη Γη Έρχεται Κυλώντας αθόρυβα , (Independence, Καλιφ: Ίδρυμα Draco, 1974), σελ. 99.
9. Joseph Epes Brown, Η Πνευματική Κληρονομία του Ινδιάνου (Νέα Υόρκη: Crossroads, 1982), σελ. 45.

Πίπα Καπνού ή Καπνοσύριγγα

Το κάπνισμα της Πίπας Καπνού ή Καπνοσύριγγας για τους μυημένους αποτελούσε για πολλούς λαούς της αρχαιότητας αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας τους. Ο Ηρόδοτος περιγράφει σε κείμενα του, τους Σκύθες να εισπνέουν καπνό απο καμένα φύλλα με καπνοσύριγγα.


Σήμερα όπως και σε άλλες Χώρες έτσι και στην Ελλάδα το κάπνισμα Καπνοσύριγγας γνωρίζει άνθιση. Συνήθεια γεμάτη απολαυστικά ταξίδια γεύσεων και αρωμάτων που δύσκολα συναντάς σε άλλες μορφές καπνίσματος.

Οφείλουμε σε αυτό το σημείο να τονίσουμε ότι το κάπνισμα της Καπνοσύριγγας, είναι λιγότερο επικίνδυνο απο το κάπνισμα του τσιγάρου. Ο κυριώτερος λόγος που καθιστά την Καπνοσύριγγα ποιο υγιεινή αφορά στο ότι ο καπνιστής γεύεται μόνο τον καπνό, ενώ στο τσιγάρο και κάθε άλλη βλαβερή (κυτταρίνη-κόλλα-πίσσα-φορμαλδεϋδη-χρώμα) ουσία που συνοδεύει το χαρτί.

Κάνοντας μια βουτιά στην Ιστορία θα ανακαλύψουμε ότι περίπου 1500 χρόνια πριν την ανακάλυψη της Αμερικής απο τον Κολόμβο, οι Κέλτες καπνίζουν Καπνοσύριγγα (σιδερένια ή πήλινη) χρησιμοποιόντας αρωματικά βότανα.

Στην Αμερική βέβαια οι Ινδιάνοι ιεροτελεστικά απολάμβαναν κάθε φορά το κάπνισμα της Καπνοσύριγγας. Της είχαν αποδώσει ως και την ιδιότητα του προστάτη των πολεμιστών ή των ψαράδων. Έτσι πάντα πριν μια μάχη ή την αναζήτηση καλής ψαριάς κάπνιζαν για να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Ήταν τόσο σημαντικό δε, το κάπνισμα της Καπνοσύριγγας μεταξύ των Ινδιάνικων Φυλών που την χρησιμοποιούσαν ακόμη και για την εκδήλωση Ειρηνικών διαθέσων και συμφωνιών. Η γνωστή σε όλους μας Πίπα της Ειρήνης.

Στην Ευρώπη ήρθε το 1586 απο τον σερ Ουώλτερ Ράλεϊ. Οι πρώτες δημιουργίες καπνοσύριγγας ήταν απο πηλό, πορσελάνη, ασήμι και οστρακίτη. Μεγάλες συνήθως σε μέγεθος και αληθινά κομψοτεχνήματα , περίτεχνα σκαλισμένες.

Στα τέλη του 18αιώνα λέει μια εκδοχή και συγκεκριμένα κατά την επίσκεψη ενός Γάλλου στην Κορσική, ξεκίνησε η χρήση του Ρείκι, όταν έσπασε η Καπνοσύριγγα του απο οστρακίτη και ζήτησε να του φτιάξουν μια άλλη απο ντόπιο ξύλο (Ρίζα Ρεικιού). Όταν κάπνισε την νέα του πίπα απόλαυσε τόσο πολύ τις γεύσεις και τα αρώματα της που αμέσως έδωσε διαταγή σε Ναυτικούς της Μασσαλίας και μάζεψαν όσες ρίζες μπορούσαν και τις πήγαν σε ένα φημισμένο για τους σκαλιστές ξύλου χωριό το Saint Claude.

Απο εκείνη την στιγμή όποιος καπνιστής Καπνοσύριγγας σέβεται τον ευατό του, διαθέτει μια συλλογή απο Ξύλινες Πίπες φτιαγμένες απο Ρίζα Ρείκι .

Καπνοί

Οι καπνοί πίπας παράγονται κυρίως στις περιοχές του Rio Grante στη Βραζιλία, στην Ιάβα, στη Σουμάτρα της Ινδονησίας, στη Ζιμπάμπουε και στο Μαλάουι της Αφρικής, όπως και στη Virginia και Κεντάκι των ΗΠΑ. Οι ποικιλίες καπνών που χρησιμοποιούνται, είναι Burley - Virginia - Kentaky - Maryland, οι οποίοι αρωματίζονται από σκούρα καπνά Latakia - Perigre, ανάλογα με τις αναμείξεις που χρησιμοποιούνται, χωρίζονται σε ολλανδικού, αγγλικού, αμερικανικού και σκανδιναβικού τύπου. Αυτές βέβαια είναι και οι κυριότερες χώρες παραγωγής καπνών πίπας.


Μερικές χρήσιμες πληροφορίες για τον καπνό. Οι ιδανικές συνθήκες διατήρησης του καπνού είναι 70% υγρασία και 18o C θερμοκρασία. Μπορούμε να διατηρήσουμε αυτές τις συνθήκες, χρησιμοποιώντας ειδικά βάζα με υγραντήρα. Για να καπνιστεί σωστά ο καπνός στην πίπα, πρέπει να μην είναι πολύ υγρός ούτε πολύ ξερός. Μερικές από τις πιο γνωστές μάρκες στην Ελλάδα είναι ο Captain Black (αμερικανικής προέλευσης και τύπου, αρκετά υγρός και χοντροκομμένος), ο Borkum Rif (σκανδιναβικής προέλευσης και τύπου, πιο λεπτά κομμένος και με φρουτώδη γεύση), Cold Block - Enrimore (αγγλικής προέλευσης και τύπου), Sandinavic Amfora (ολλανδικής προέλευσης και τύπου), στην Ευρώπη (Γερμανία - Αγγλία) και στην Αμερική.

Υπάρχουν εκτός των τυποποιημένων γεύσεων - αρωμάτων καπνών και χύμα καπνοί, όπου ο καπνιστής επιλέγει το χαρμάνι που του αρέσει, φτιάχνοντας το δικό του τύπο από διάφορους καπνούς.

Πώς να διαλέξουμε την κατάλληλη πίπα

Η εξήγηση της διαφοράς μεταξύ της ακριβής και της φθηνής πίπας, βρίσκεται στη σπανιότητα των καλών υλικών. Με μια ποικιλία από αρκετές εκατοντάδες διαφορετικών μοντέλων και παρόλο που σε αρκετές περιπτώσεις οι διαφορές ανάμεσα στα διάφορα σχήματα είναι ασήμαντες, ο μοναδικός απλός κανόνας που μπορεί να υιοθετήσει κάποιος όταν έρθει η ώρα να διαλέξει μια πίπα είναι ότι πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι άνετη στο στόμα.

Όσο εύκολο είναι να το λέει κανείς, τόσο δύσκολο είναι να το πετύχει, γιατί η άνεση καθορίζεται κατά πολύ από το σχήμα και αυτό με τη σειρά του από το βάρος της πίπας.
Ο ιδανικός συνδυασμός πάντως είναι να διαλέξουμε ένα μοντέλο με μπολ από ξύλο ικανοποιητικής ποιότητας και λογικού βάρους και με σχήμα που να μπορεί να το ανεχτεί ο καπνιστής.

Ένα βασικό ερώτημα που απασχολεί όσους σκοπεύουν να αγοράσουν μια πίπα, είναι το αν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στις ακριβές και τις φθηνές πίπες. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι θετική. Ένας επαΐων θα έλεγε πως είναι και ουσιαστική και τεράστια. Για τους αρχάριους βέβαια του είδους, οι φθηνές μπορούν να θεωρηθούν απαραίτητες. Η εξήγηση της διαφοράς μεταξύ της ακριβής και της φθηνής πίπας, βρίσκεται στη σπανιότητα των καλών υλικών. Μιλήσαμε ήδη παραπάνω για τη φύση και την προέλευση του ξύλου που χρησιμοποιείται για την κατασκευή του αντικειμένου. Άψογη θεωρείται εκείνη η πίπα που το ξύλο της είναι απόλυτα συμπαγές, με καθαρά νερά (όχι απαραιτήτως ίσια), χωρίς ρωγμές, χοντρούς ρόζους ή τρύπες από ζωύφια. Επόμενο η τιμή μιας τέτοιας πίπας να είναι σχετικά υψηλή. Βέβαια, κάποιος θα ρωτήσει εδώ εάν η ποιότητα του ξύλου έχει πρακτική σημασία. Ασφαλώς και έχει, διότι μια πίπα με άψογο ξύλο, με τη σωστή χρήση και μεταχείριση, έχει μπροστά της περισσότερο από μισό αιώνα ζωής. Και όσο παλιώνει, τόσο καλύτερα καπνίζει.

Πολλοί ρωτούν γιατί πρέπει να έχουν πολλές πίπες. Η απάντηση είναι ότι η χρήση πολλών πίπων δίνει το χρόνο στις πίπες να ξεκουραστούν, να στεγνώσουν. Μια κουρασμένη πίπα θα κάνει κακό και πικρό κάπνισμα. Οι παλαιοί και έμπειροι καπνιστές, καταλαβαίνουν αμέσως πότε μια πίπα τους είναι κουρασμένη και μια τέτοια πίπα χρειάζεται επαναγλύκανση και χρόνο να επανέλθει. Πόσες πίπες χρειάζονται; Θα έλεγα όσες πιο πολλές τόσο το καλύτερο.

Μπορεί κάποιος να αγοράσει με μίνιμουμ τα 10 τεμ. Ζητήστε από τους φίλους σας μια πίπα για δώρο, έτσι πολύ γρήγορα και οικονομικά θα ξεκινήσετε τη συλλογή σας.

Συντήρηση - καθαρισμός

Σχετικά με ορισμένες συμβουλές, όπως για παράδειγμα ότι πριν να ανάψει μια καινούρια πίπα πρέπει να μείνει βουτηγμένη σε ποτό για κάποιο χρονικό διάστημα και άλλα παρόμοια, είναι χρήσιμα μόνο εφόσον θέλουμε να καταστρέψουμε την πίπα μας με φαντασία. Μετά την απόλαυση του καπνίσματος, έρχεται η ώρα της καθαριότητας. Βασικός κανόνας είναι ότι ποτέ δεν την καθαρίζουμε ζεστή. Αφού έχει κρυώσει, βγάζουμε και καθαρίζουμε το επιστόμιο, με τα ειδικά μάκτρα που υπάρχουν γι’ αυτή τη δουλειά, από τα κατάλοιπα της καύσης του καπνού. Αν η πίπα έχει κινητό φίλτρο, απλώς το αλλάζουμε, αν έχει μεταλλικό φίλτρο το καθαρίζουμε με τη βοήθεια λίγου οινοπνεύματος. Για να καθαρίσουμε το μπολ δεν τη χτυπάμε ποτέ όπου βρούμε, αλλά πάντα χρησιμοποιούμε τα ειδικά σταχτοδοχεία με το φελλό. Τα υπολείμματα καπνού τα αφαιρούμε χρησιμοποιώντας το σκαλιστήρι.


Ένα παραμελημένο μπολ γρήγορα δίνει πικρή γεύση, καταστρέφοντας όλο το άρωμα του καπνού και μυρίζει άσχημα, ακόμα και όταν δεν είναι αναμμένη η πίπα. Ένα γρήγορο καθάρισμα του μπολ μετά από κάθε χρήση, απομακρύνει τον παραπάνω κίνδυνο.
Εκτός από το κανονικό καθάρισμα της πίπας, ένα άλλο βασικό σημείο στη συντήρησή της είναι η αφαίρεση του κάρβουνου από τα εσωτερικά τοιχώματα του μπολ. Από το πρώτο κιόλας κάπνισμα, το μπολ αρχίζει να αποκτά ένα στρώμα κάρβουνου, το οποίο αυξάνει με τα καπνίσματα. Για να το αφαιρέσουμε, χρησιμοποιούμε το ειδικό μαχαίρι που έχουν τα σκαλιστήρια, με μεγάλη προσοχή, αφήνοντας πάντα ένα στρώμα πάχους μισού χιλιοστού περίπου.

Φινίρισμα - λαιμός - φίλτρα

Το φινίρισμα είναι χαρακτηριστικό της πίπας. Έχουμε το λείο και σε πολλά χρώματα και το ανάγλυφο ή αμμοβολής φινίρισμα.
Η σχέση λαιμού και μπολ είναι πολύ σημαντικό να έχει αναλογία για σωστό κάπνισμα.
Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούμε φίλτρα με άνθρακα ή χωρίς, με πιο διαδεδομένο μέγεθος αυτό των 9 μμ.
Ένα νέο σύστημα φίλτρου είναι αυτό της υγροπαγίδας (water trap) όπου τα υγρά από το στόμα και τον καπνό συλλέγονται σε ένα θάλαμο, έτσι ο καπνός έρχεται στο στόμα στεγνός.
Όπως όλα τα συστήματα, έτσι και αυτό έχει τους fan και τους αντιπάλους του. Το σύστημα αυτό ξεκίνησε από την Αγγλία, αλλά βελτιώθηκε και εξελίχθηκε από τον Αλ. Ζαββό (Alexander) στην Ελλάδα. Σήμερα, πίπες με υγροπαγίδα εκτός από τον Alexander, παράγουν και η Αχαϊκή Amadeus και οι Αφοί Παπαδά (Fallion).

Στάδια κατασκευής καπνοσύριγγας

Όταν συλλεχθούν οι ρίζες, αποθηκεύονται σκεπασμένες και βρέχονται συνεχώς. Στη συνέχεια βράζονται 24 ώρες και μετά κόβονται σε προπλάσματα (κύβοι) από όπου θα φτιαχτεί η πίπα. Αυτό το πρώτο στάδιο παραγωγής αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της παραγωγής και θέλει μεγάλη εμπειρία. Εδώ ο καλός πριονιστής θα βγάλει τα κομμάτια Α’ ποιότητας με το κάθετο φίαμα (νερά).

Αμέσως μετά το κόψιμο, ακολουθεί η διαλογή των μεγεθών και ποιότητας - εδώ έχουμε την πρώτη ποιοτική διαλογή. Κατά τη διάρκεια αυτών των εργασιών, τα ρείκια βρέχονται συνεχώς με άφθονο νερό.
Στη συνέχεια αποθηκεύονται σε κλειστούς, καλά αεριζόμενους χώρους, για 6 μήνες έως 1 χρόνο.

Επόμενο στάδιο είναι η διαλογή μεγέθους (2ο στάδιο ποιοτικής διαλογής). Εδώ τα προπλάσματα χωρίζονται ανάλογα με το μέγεθός τους, για την κατασκευή πίπων συγκεκριμένου σχήματος.
Στη συνέχεια, περνάμε στη δημιουργία του μπολ (5 στάδια για τη δημιουργία του). Γενικά απαιτούνται 75 διαφορετικές εργασίες με εξειδικευμένα μηχανήματα και με το χέρι για να έχουμε μια έτοιμη πίπα.

Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι είναι το επιστόμιο. Κατά βάση αυτό είναι εβονίτης ή βουλκανίτης (είδος σκληρού πλαστικού από καουτσούκ και θειάφι). Τα τελευταία χρόνια, οι κατασκευαστές υψηλής ποιότητας πίπων χρησιμοποιούν επιστόμια από ακρυλικό υλικό (που δεν παρουσιάζει το βασικό μειονέκτημα του εβονίτη, το άσπρισμα και επιπλέον έχει τη δυνατότητα χρωμάτων και σχεδίων).

Μια ρίζα ρεικιού είναι έτοιμη για παραγωγή πίπας στα 50 χρόνια. Η Ελλάδα είναι ακόμα ο παράδεισος του ρεικιού, βγάζοντας εξαιρετικής ποιότητες και μεγάλες ποσότητες, το οποίο εξάγεται (μια κάθετη μονάδα παραγωγής πίπων από ρείκι είναι η Αχαϊκή Α.Ε. Amadeus). Επίσης ελληνικής παραγωγής πίπες έχουμε από: Pipex (Στεφάνου), Fallion (Αφοί Παπαδά), Alexander (Ζαββός).

Ρείκι, το φημισμένο!

Το ρείκι (Erika Arborea) είναι αυτοφυές, θαμνώδες φυτό, που ευδοκιμεί στα παράλια μέρη της Μεσογείου και δεν έχει καμία σχέση με την άγριο (θαμνώδη) τριανταφυλλιά ή την κουμαριά. Πολλοί έμποροι, είτε από σκοπιμότητα είτε από άγνοια, πωλούν πίπες ρεικιού (ή όχι) λέγοντας ότι είναι τριανταφυλλιά, για να δηλώσουν υψηλή τιμή και ποιότητα. Είναι λάθος, μιας και δεν παράγονται πίπες από τριανταφυλλιά. Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν από διάφορους πίπες από ρίζα κουμαριάς, σαν πίπες από ρείκι. Καλό είναι να τις αποφεύγετε, αφού είναι χαμηλής ποιότητας.
Τι είναι αυτό που κάνει το ρείκι ιδανικό για την κατασκευή πίπων υψηλής ποιότητας; Η αντοχή τους στις υψηλές θερμοκρασίες καύσης και η εύκολη επεξεργασία του.

Η ιστορία της πίπας

Το κάπνισμα της πίπας μας έρχεται 1500 χρόνια πριν ο Κολόμβος ανακαλύψει την Αμερική και τον καπνό (Tabacum Nicotiana) από τους Κέλτες, με βότανα και σιδερένιες ή πήλινες πίπες, βέβαια, στην αμερικάνικη ήπειρο το κάπνισμα ήταν πολύ διαδεδομένο ανάμεσα στους Ινδιάνους. Οι πρώτες ευρωπαϊκές πίπες ήταν έως τα τέλη του 18ου αιώνα φτιαγμένες από πηλό, πορσελάνη, ασήμι, οστρακίτη (περίτεχνες, πραγματικά καλλιτεχνήματα) και μεγάλες.

Το ρείκι (Briar) ήρθε στην επικαιρότητα στο τέλος του 18ου αιώνα, κατά μια εκδοχή. Από ένα Γάλλο επισκέπτη της Κορσικής, όπου, όταν του έσπασε η πίπα του από οστρακίτη, ζήτησε να του φτιάξουν μια από ντόπιο ξύλο (ρίζα ρεικιού), το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο. Έτσι, πήρε ρίζες ρεικιού και τις πήγε στο Saint Claude της Γαλλίας (ορεινό χωριό με φημισμένους για την εποχή σκαλιστές ξύλου) και τα αποτελέσματα ήταν φανταστικά. Έτσι ξεκίνησε η παραγωγή πιπών από ρείκι. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι ένας Ιταλός έμπορος έφερε στην Αγγλία ρίζες ρεικιού από τη Σικελία, την ίδια περίπου χρονική περίοδο. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι ένας βοσκός στην κοιλάδα French Jora, ανακάλυψε τυχαία το ρείκι. Επίσης υπάρχει μια διχογνωμία στο ποιος κατασκεύασε τις πρώτες πίπες, ο F. Comoy ή ο Ol Courricu.

Τι κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του «κακού» καπνίσματος

• Την καπνοσύριγγα δεν την καπνίζουμε συνέχεια. Την αφήνουμε να σβήσει και την
ξανά-ανάβουμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το ξύλο να «ξεκουράζεται», να αποβάλει
την θερμική ενέργεια και να επανέρχεται, όσο αυτό είναι δυνατό, στην αρχική του
κατάσταση (δηλαδή να κρυώνει και να συστέλλεται).

• Κατά το τέλος του καπνίσματος η καπνοσύριγγα έχει διασταλεί και συσταλθεί αρκετές
φορές. Μολονότι μπορεί να φαίνεται κρύα εξωτερικά, η μικροδομή του ξύλο δεν έχει
την αρχική της μορφή και διατηρεί παραμένουσες παραμορφώσεις λόγω της θερμικής
φόρτισης. Έτσι αν επαναληφθεί το κάπνισμα σε σύντομο χρονικό διάστημα χωρίς το
ξύλο να επανέλθει στην αρχική του μορφή το ξύλο δεν μπορεί να απορροφήσει
θερμότητα. Άρα ο καπνιστής δεν πρέπει να καπνίζει μόνο μία καπνοσύριγγα αλλά
πολλές και να αφήνει τις καπνοσύριγγες του αχρησιμοποίητες όσο το δυνατό
περισσότερο χρόνο έτσι ώστε να ξεκουράζονται και να αποβάλλουν τις θερμικές
φορτίσεις που έχουν υποστεί. Γενικά μετά από 24 ώρες έχουν επανέλθει οι
περισσότερες θερμικές παραμορφώσεις του ξύλου και η καπνοσύριγγα βρίσκεται στην
κατάλληλη κατάσταση για να καπνιστεί εκ νέου.

• Επειδή το ξύλο είναι ζωντανό υλικό απαιτεί (κατά το δυνατόν) μικρές φορτίσεις. Μία
καπνοσύριγγα είναι δυνατό να καταστραφεί άμα την καπνίζουμε συνέχεια (δηλαδή την
φορτίζουμε συνέχεια θερμικά) γιατί μπορεί οι θερμικές τάσεις να υπερβούν το όριο
ελαστικότητας του υλικού και το υλικό να μην μπορεί να επανέλθει (να συσταλθεί).

• Στην πράξη καπνίζουμε (δηλ. φορτίζουμε θερμικά) μία καπνοσύριγγα περισσότερες
από μία φορές την μέρα και την αφήνουμε να «ξεκουραστεί» (να αποβάλει την
θερμική φόρτιση και τις θερμικές διαστολές) αφήνοντάς την χωρίς να την καπνίσουμε
για μερικές ημέρες.

Προέλευση Λέξης - Καπνοσύριγγα

Ετυμολογία
καπνοσύριγγα < καπνός + σύριγγα >

Ουσιαστικό: καπνοσύριγγα

θηλυκό: η πίπα

Ο όρος καπνοσύριγγα αρχικά εντοπίστηκε σε κανονισμό μεταφοράς
πυρομαχικών. Στον κανονισμό αναφέρονταν ότι «απαγορεύεται το κάπνισμα σιγαρέτων και
καπνοσυρίγγων κατά την μεταφορά πυρομαχικών».

Τα πρώτα μας βήματα!

ΓΕΜΙΣΜΑ - ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ



* Κατ' αρχήν πρέπει να έχουμε π' όψιν μας ότι δεν γεμίζουμε μια καινούργια πίπα με το πρώτο άναμμα κατευθείαν μέχρι την κορυφή του μπολ. Τις πρώτες φορές αρχίζουμε με μικρή ποσότητα καπνού από τη βάση του μπολ και ανεβαίνουμε σταδιακά, ώστε η φωτιά να έρθει σταδιακά στο μπολ. Κατά τη διάρκεια του γεμίσματος, ρίχτε τον καπνό απαλά στο μπολ χτυπώντας ελαφρά το πολ. Την ιδανική πυκνότητα του καπνού θα την βρείτε με τον χρόνο. Ίσως χρειαστεί να πιέσετε τον καπνό. Με το ειδικό εργαλείο, εάν είναι αραιός ή να τον αραιώσετε εάν είναι πολύ πυκνός. Η ιδανική πυκνότητα είναι αυτή που δεν ρουφάμε αέρα καλά και δεν πιάνεται ο λαιμός μας ρουφώντας. Μην φοβηθείτε να χρησιμοποιήσετε σπίρτα. Η φωτιά του σπίρτου είναι ειδικά για τους νέους καπνιστές ιδανική. Γιατί ο καπνός καίγεται στην ιδανική θερμοκρασία.

* Ανάψτε την πίπα όσες φορές χρειαστεί. Ο καπνός της πίπας δεν πρέπει να καίγεται σε υψηλές θερμοκρασίες γιατί χάνουν ένα μεγάλο μέρος της γεύσης. Με τον χρόνο σχηματίζεται ένα προστατευτικό στρώμα κάρβουνου που παρεμβάλλεται. Επίσης, τον πρώτο μήνα καλό είναι να την καπνίζουμε μόνο μέσα σε κλειστούς χώρους, ώστε να μπορούμε να ελέγχουμε την θερμοκρασία της.

* Πόσες πίπες είναι απαραίτητες σ' ένα καπνιστή; Όσες θέλει και όσες "αντέχει η τσέπη του". Το μίνιμουμ είναι επτά, μια για κάθε μέρα της εβδομάδας. Και αυτό γιατί η πίπα κουράζεται και "στομώνει" με τη χρήση. Μετά από μια μέρα χρήσης είναι απαραίτητο να αερίζεται και να στεγνώνει 2-3 ημέρες. Κι ανάμεσα σε δύο καπνίσματα είναι καλό να αφήνουμε να περάσουν μερικές ώρες. Όλες οι πίπες έχουν ένα βιομηχανικό προστατευτικό στρώμα όταν τις αγοράζετε. Όσες δεν έχουν χρειάζονται ένα λεπτό στρώμα μελιού στην αρχή.

* Να ξεκινάτε πάντα με μια καθαρή, ξηρή πίπα. Μια πίπα που είναι λερωμένη με τα αποκαΐδια του χθεσινού μισοκαμμένου καπνού ή μια πίπα που δεν είχε την ευκαιρία να αναπνεύσει μετά το τελευταίο κάπνισμα, θα έχει πικρή γεύση και θα είναι τραχιά. Γι' αυτό, συνηθίστε να καθαρίζετε την πίπα σας μετά από κάθε κάπνισμα, βάλτε την πίσω στο ράφι με το επιστόμιο προς τα επάνω και αφήστε την για 24 ώρες πριν να την ανάψετε ξανά.

* Σιγουρευτείτε ότι ο καπνός σας έχει την κατάλληλη υγρασία. Εκτός του ότι μπορείτε να αγοράσετε τον καπνό σας φρέσκο σε σακουλάκι και να τον διατηρήσετε σφραγισμένο, είναι πολύ εύκολο να αφήσετε τον καπνό να γίνει πολύ ξηρός. Αυτό σημαίνει ότι θα καεί ζεστός, κάτι το οποίο δεν θεωρείται καλό για σας ή για την πίπα σας. Το ίδιο πρόβλημα μπορεί να εμφανιστεί εάν ο καπνός σας είναι πολύ υγρός. Ο υγρός καπνός είναι δύσκολο να διατηρηθεί αναμμένος, δεν θα ανάβει εύκολα, και θα προκαλέσει το σκληρότερο φύσημα, δημιουργώντας έτσι μια ζεστότερη ροή καπνού που εισέρχεται στο στόμα σας. Αυτός δεν μπορεί να είναι ένας διασκεδαστικός τρόπος να περνάτε το ελεύθερο απόγευμά σας μπροστά στο τζάκι! Οι ιδανικές συνθήκες για τον καπνό πρέπει να είναι περίπου 70% υγρασία και αποθηκευμένος στους 18 βαθμούς Κελσίου. Φυσικά, κανένας δεν μπορεί να διατηρήσει αυτά τα δύο σταθερά όλο τον καιρό.

* Να γεμίζετε την πίπα σας σωστά. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος για το "δάγκωμα της γλώσσας". Όπως και με την μη σωστή ύγρανση, το να μην γεμίζετε την πίπα πολύ χαλαρά ή πολύ συμπυκνωμένα θα προκαλέσει το ζεστό του κάψιμο. Παρόλο που υπάρχουν αρκετοί μέθοδοι για το γέμισμα της πίπας, ο παρακάτω είναι αυτός που συνιστώ: Ξεκινήστε στάζοντας χαλαρά αρκετό καπνό για να γεμίσετε το μπολ. Τότε, χτυπήστε το μπολ με το δάχτυλό σας για να καθίσει ο καπνός. Ακολούθως, με το δάχτυλό σας ή με ένα εργαλείο ειδικό για πίπα, απαλά συμπιέστε τον καπνό κάτω μέχρι να έχει μια ικανή πυκνότητα. Επαναλάβετε δύο ή και περισσότερες φορές ή μέχρι να γεμίσει το μπολ. Τότε, ανάψτε την και απολαύστε το κάπνισμά σας. Ανάψτε την πίπα σας μόνο ε ένα ξύλινο σπίρτο ή ένα αναπτήρα αερίου. Μην χρησιμοποιείτε αναπτήρα βενζίνης γιατί αναδίδει μια χημκή μυρωδιά και μια γεύση που θα μεταφερθούν στον καπνό της πίπας σας. Το ξύλο καίγεται καθαρό, όπως και το αέριο, χωρίς μυρωδιά ή γεύση. Παρόλα αυτά, το αέριο καίγεται πιο ζεστά από ένα ξύλινο σπίρτο, έτσι ώστε θα πρέπει να είστε προσεκτικός να μην μαυρίζετε το μπολ σας. Να είστε προετοιμασμένοι να ανάβετε την πίπα σας συχνά. Για κάποιο λόγο, πολλοί καπνιστές πίπας πιστεύουν ότι είναι αρχάριος αυτός που θα χρησιμοποιήσει περισσότερα από 1-2 σπίρτα για να ανάψει την πίπα του. Χρησιμοποιούνται συχνά 10 σπίρτα ή και περισσότερα για να ανάψει μια πίπα. Έτσι, ηρεμήστε και ανάψτε την όσο συχνά χρειάζεται. Ο παρασκευαστής σπίρτων θα σας λατρέψει.

* Μην φοβάστε να χρησιμοποιείτε καθαριστικά πίπας. Πότε-πότε η πίπα σας μπορεί να "κελαρύζει" όταν καπνίζετε. Αυτό προκαλείται από την υγρασία που μαζεύεται στο κάτω μέρος του μπολ, ή στην κλίση της πίπας. Μην ανεχτείτε αυτόν τον ερεθιστικό θόρυβο ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Απλά, σκουπίστε με ένα καθαριστικό πίπας. Εναλλάσσετε τις πίπες σας. Δεν πρέπει να καπνίζετε την ίδια πίπα δύο συνεχόμενες ημέρες. Δώστε στην πίπα σας την ευκαιρία να στεγνώσει και α ξεκουραστεί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχετε περισσότερες από μία πίπες. Φυσικά, ο οποιοσδήποτε μπορεί να έχει πολλές πίπες.

* Ποτέ μην προσπαθήσετε να διαχωρίσετε μια πίπα που είναι ακόμη ζεστή. Η θερμοκρασία κάνει το επιστόμιο να μεγαλώσει σε μέγεθος και η προσπάθειά σας να το τραβήξετε έξω από τον ξύλινο λαιμό της πίπας όταν βρίσκεται σ' αυτή την κατάσταση μπορεί να προκαλέσει ράγισμα και σπάσιμο. Αφήστε την πίπα να κρυώσει εντελώς πριν μετακινήσετε το επιστόμιο από το μπολ για καθάρισμα.

* Μην αφήνετε τις πίπες στον ήλιο και να αποφεύγετε να καπνίζετε στο αυτοκίνητο με τελείως ανοιχτό παράθυρο γιατί ο κρύος αέρας με πίεση καταστρέφει το ξύλο της πίπας που είναι θερμό. Όταν καπνίζετε μια νέα πίπα για πρώτη φορά, βάλτε ένα λεπτό στρώμα μελιού στο εσωτερικό του μπολ με το δάχτυλό σας. Αυτό θα βοηθήσει στη δημιουργία κρούστας η οποία είναι απαραίτητη για δροσερό κάπνισμα που δεν θα κάψει το μπολ σας.

* Για να επιτύχετε ύψιστη ευχαρίστηση από την πίπα σας, αφήστε τουλάχιστον 1 ώρα να ηρεμήσει και απολαύστε την. Έχετε όσο χρόνο θέλετε να προετοιμάσετε σωστά και να ανάψετε την πίπα σας... Χαλαρώστε & Απολαύστε το νέο σας ταξίδι στο κόσμο του καπνού & της καπνοσύριγγας!