Οι Διάφορες Ποικιλίες Καπνών

Virginia.
• Είναι απο τα πιο γνωστά καπνά ανά τον κόσμο. Αποτελεί μία από τις πρώτες φυτείες της Αμερικής. Πρώτα καλλιεργήθηκε στην αποικία του Jamestown, από, εισαγόμενο από την Κεντρική Αμερική, σπόρο του φυτού Nicotiana tabacum και εξαγόμενο αποκλειστικά στην Αγγλία. Η πρώτη αυτή αποικία χρωστάει πολλά στον καπνό αυτό για την επιβίωσή της. Σήμερα καλλιεργείται σε πάρα πολλά μέρη, με τις πιο ποιοτικές παραγωγές στις Βραζιλία, Ζιμπάμπουε, στην Carolina και Georgia των Ενωμένων Πολιτειών.
Ο καπνός virginia είναι γνωστός για το υψηλό περιεχόμενο σε ντεξτρόζη (ένα είδος σακχάρου) που δίνει την βασικά γλυκιά του γεύση. Το περιεχόμενο σε νικοτίνη έχει μέση τιμή περίπου 2%. Μετά τη συγκομιδή τα φύλλα κρέμονται σε αποθήκες να ξηραθούν. Ο καπνός έχει χρώματα από ζωηρό κίτρινο ως πορτοκαλί και κόκκινο και η μέθοδος επεξεργασίας του περιλαμβάνει την άντληση θερμότητας στον αεροστεγή καπνό μέσω μεταλλικών σωλήνων, για περίπου 3 – 5 μέρες. Αφού τα φύλλα αποκτήσουν κάποια υγρασία από τον αέρα πωλούνται. Ακολουθεί παλαίωση για 1 – 2 χρόνια και απομάκρυνση του σκληρών τμημάτων των φύλλων. Το τελικό στάδιο πριν τη συσκευασία είναι η ταξινόμηση κατά χρώμα και ποιότητα.
Τα καλύτερα καπνά τύπου virginia διακρίνονται για την περίπλοκη γλυκύτητα και τη φίνα φρουτώδη γεύση τους. Συχνά χρησιμοποιούνται σαν βάση ή προσθέτονται σε άλλους καπνούς και σχεδόν ποτέ δεν καπνίζονται μόνοι τους. Τα καπνά virginia αποτελούν τα σημαντικότερα συστατικά των Αγγλικών μιγμάτων καθώς και αρωματικών καπνών.

Burley.
• Η επόμενη μεγαλύτερη ποικιλία καπνών είναι τα καπνά Burley. Προέρχονται από την ποικιλία Λευκό Burley, ο οποίος θα λέγαμε ότι είναι ένα γενετικό λάθος, που ανακαλύφθηκε πρώτη από τον George Webb, ένα παραγωγό καπνού στο Brown County του Ohio, το 1864. Ο Webb είχε φυτέψει σπόρους της παλιάς ποικιλίας Burley που είχε αγοράσει από το Bracken County του Kentucky και όταν τα φυτά αναπτύχθηκαν παρατήρησε ότι ένα παράξενο, ανοιχτό χρώμα, αντί των βαθυπράσινων δενδρυλίων που περίμενε. Νομίζοντας ότι τα φυτά έχουν αρρωστήσει, τα κατέστρεψε. Όταν την επόμενη χρονιά, έχοντας έλλειψη από σπόρους, χρησιμοποίησε αυτούς που είχαν περισσέψει από την προηγούμενη, οι αγοραστές ενθουσιάστηκαν από την καινούργια ποικιλία που σύντομα έγινε ο μόνος τύπος καπνού που είναι γνωστός ως Burley.
Το ποσοστό του Burley που περιέχεται σε ένα καπνό πίπας κυμαίνεται από 10 ως 100%, ανάλογα με το χαρμάνι. Το περιεχόμενό τους σε νικοτίνη κυμαίνεται μεταξύ 1,5 και 4,5%. Σχεδόν δεν περιέχει σάκχαρα και δίνει πιο στεγνό και γεμάτο άρωμα από τα Virginia. Σημαντικές παραγωγές γίνονται στο Kentucky, στο Tennessee, στην βόρεια Carolina, στην Virginia, στο Ohio, στην Indiana και στο Missouri. Επίσης στο Μεξικό και στο Malawi. Για την επεξεργασία τους τα καπνά αφήνονται να αεριστούν σε μεγάλες ανοιχτές αποθήκες για έναν ή δύο μήνες. Ο καπνός έτσι ωριμάζει, ενώ αργότερα ταξινομείται και καθαρίζεται από τα σκληρά τμήματα των φύλλων. Το χρώμα ποικίλλει από ανοιχτό καφέ μέχρι καφεκόκκινο. Οι καπνοί πίπας με καπνά burley χωρίς προσμίξεις παρασκευάζονται από αμερικάνικες και δανέζικες εταιρίες και αποτελεί παραδοσιακά τη βάση αρκετών αρωματικών μειγμάτων, αφού έχει την ιδιότητα να απορροφά εύκολα τις διάφορες αρωματικές ουσίες που προστίθενται για αυτό το σκοπό.

Latakia.
• Είναι ο πιο γνωστός καπνός της ομάδας των “πικάντικων” καπνών. Σήμερα παράγεται κυρίως στην Κύπρο και την Συρία. Αφού τα φύλλα συλλεχθούν και στεγνώσουν στον ήλιο, κρέμονται σε κλειστές αποθήκες. Εκεί σιγοκαίουν μικρές φωτιές από ξύλο βελανιδιάς, μυρτιάς, κυπαρισσιού και πεύκου και γεμίζουν την αποθήκη με καπνό, ο οποίος επικάθεται στα φύλλα μέχρι αυτά να μαυρίσουν. Αυτό γίνεται για περίπου δύο μήνες. Το άρωμα αρέσει σε αυτούς που τον καπνίζουν αλλά όχι σε αυτούς που απλά τον μυρίζουν. Είναι ένα απαραίτητο συστατικό των παραδοσιακών Αγγλικών μειγμάτων. Το περιεχόμενο τους στο τελικό μείγμα μπορεί να ποικίλλει από πολύ λίγο ως 40 – 50%. Υπάρχουν βέβαια και μερικοί φανατικοί λάτρεις που το προτιμούν 100%. Ο καπνός είναι αρκετά δυνατός, καίγεται πολύπλοκα και έχει την τάση να ξεραίνει την γλώσσα και το λαιμό.

Perique.
• Όπως ο Latakia, έτσι και ο Perique είναι ένα ιδιαίτερο προϊόν. Παράγεται αποκλειστικά στο St. James Parish, μία μικρή περιοχή στη νότια Louisiana, στις όχθες του Mississippi. Η περιοχή αυτή είναι ιδανική για την παραγωγή της συγκεκριμένης ποικιλίας καπνού λόγω του εύφορου, μαύρου εδάφους της και του ιδιαίτερου μικροκλίματος της. Η ποικιλία Perique έχει μία παράδοση 200 χρόνων για τους απογόνους των Γάλλων αποίκων της Acadia (τμήμα της σημερινής Nova Scotia). Ο μύθος μιλά για τον Pierre Chenet που έμαθε να καλλιεργεί καπνό από τους γηγενείς ινδιάνους και βελτίωσε τη μέθοδο που από το 1820 έχει παραμείνει ίδια. Το παρατσούκλι του Pierre Chenet ήταν Perique.
Η παραγωγή είναι μικρή, περίπου 100.000 kg τον χρόνο, με συνέπεια την υψηλή του τιμή. Οι αγροί σπείρονται τον Δεκέμβριο και τα φύλλα συλλέγονται τον Ιούνιο. Κατά την εποχή ανάπτυξης του φυτού, το ανώτερό του τμήμα κόβεται, αφήνοντας περίπου 10 φύλλα στο καθένα. Έτσι στα φύλλα αυτά θα συγκεντρωθεί περισσότερη γεύση και περισσότερο περιεχόμενο σε νικοτίνη. Τα καπνά ωριμάζουν σαν αυτά της ποικιλίας Burley, αλλά για μικρότερο χρονικό διάστημα. Αργότερα συμπιέζονται για να φύγουν οι χυμοί τους και υπόκεινται σε ζύμωση. Μετά από καιρό τα φύλλα θα αεριστούν για ένα διάστημα και μετά θα ξαναστοιβαχθούν για να συνεχίσει η ζύμωση. Η διαδικασία αυτή θα διαρκέσει ένα χρόνο ή περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι ένας καπνός μαύρου χρώματος, με βαθύ άρωμα μεταξύ μαγειρεμένων δαμάσκηνων και σοταρισμένων μανιταριών. Το περιεχόμενο σε νικοτίνη του καπνού είναι υπερβολικό και κανείς δεν μπορεί να τον καπνίσει για περισσότερο από λίγα λεπτά. Το μεγαλύτερο ποσοστό του σε μείγματα είναι περίπου 5%. Οι μεγαλύτερες ποσότητες πωλούνται στην Αγγλία, την Αυστραλία και την Ιαπωνία.

Cavendish.
• Αποτελεί περισσότερο μία μέθοδο παρασκευής καπνού, παρά μία ποικιλία. Παρασκευάστηκε αρχικά από Αγγλικές εταιρίες. Μπορεί να παραχθεί από οποιονδήποτε καπνό, αν και κυρίως χρησιμοποιούνται τα καπνά Virginia και Burley. Οι παραδοσιακοί Αγγλικοί Cavendish παράγονται από καπνό Virginia που είναι ελαφρά αρωματισμένος και θερμαίνεται είτε με αυξημένη πίεση είτε σε χάλκινα δοχεία. Το αποτέλεσμα είναι ένα μαύρο προϊόν που έχει χάσει το φυσικό του άρωμα. Οι σημερινοί καπνοί cavendish είναι περισσότερο αρωματισμένοι από τους παλιούς. Αυτό επιτυγχάνεται όταν ο καπνός διαποτίζεται με ένα υγρό μείγμα από ζάχαρη, γλυκόριζα και άλλα αρώματα. Το άρωμα του τελικού προϊόντος ποικίλλει από κεράσι, φράουλα και βανίλια, ως σοκολάτα, whiskey, ρούμι, Ιρλανδέζικο καφέ κτλ… Ίσως ο πιο διαδεδομένος καπνός στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τη Γερμανία και σίγουρα αυτός που ευχαριστεί αυτούς που βρίσκονται γύρω σας.

Oriental.
• Είναι μία ομάδα από καπνά που παράγονται στην Βόρειο-Ανατολική Ελλάδα, την Τουρκία, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, την Κύπρο και άλλες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου. Η Τουρκία παρέχει περίπου το 40% της παγκόσμιας παραγωγής. Το Oriental αναπτύσσεται σε λόφους, πεδιάδες, κορυφές βουνών και συχνά σε μέρη όπου δεν φυτρώνει τίποτα άλλο. Τα φτωχά, αμμώδη εδάφη είναι ιδανικά καθώς παρέχουν καλή αποχέτευση όταν βρέχει. Η βροχή είναι απαραίτητη αμέσως μετά τη φύτευση για να αναπτυχθούν οι ρίζες, αλλά έστω και μια σταγόνα βροχής μετά είναι περιττή. Η συνταγή για καλό καπνό είναι οι ηλιόλουστες, καυτές ημέρες. Για το λόγο αυτό αναπτύσσεται σε άνυδρες περιοχές όπως τα Βαλκάνια. Ενώ για άλλα καπνά το ζητούμενο είναι μεγάλα φύλλα, στην περίπτωση του Oriental συμβαίνει το αντίθετο. Οι παραγωγοί κάνουν το παν για να πάρουν μικρά φύλλα. Τα φυτά έχουν ύψος 70 – 100 cm όταν ωριμάσουν. Η συγκομιδή ξεκινά μόλις τα φύλλα αρχίσουν να ωριμάσουν και διαρκεί τέσσερις ή πέντε μήνες. Τα φύλλα περνιούνται με μεγάλες βελόνες, σχηματίζοντας αρμαθιές, και απλώνονται στον ήλιο μέχρι να αποκτήσουν ανοιχτό καφέ χρώμα. Η γεύση του oriental είναι γλυκιά και σχετικά πικάντικη, το άρωμα που δίνει θυμίζει λιβάνι και χρησιμοποιείται σε μικρές αναλογίες σε Αγγλικής προέλευσης καπνούς.

από το χρήστη desperado
- http://forum.pipeclub.gr/viewtopic.php?t=2337

Η Ιερή Πίπα των Ινδιάνων και ο Συμβολισμός της

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μελέτη για το πανάρχαιο έθιμο της Ιερής Πίπας των Ινδιάνων και του ρόλου της στην πνευματική εξύψωση και εξέλιξη του ανθρώπου.

Από τον Τζέι Κλιβ

Ο Τζέι Κλιβ (Jay Cleve) Ph.D., ή Πνεύμα του Λύκου, όπως είναι το ινδιάνικο όνομά του, είναι Ψυχολόγος και συγγραφέας του έργου Από την Κατάθλιψη στην Ανανεωμένη Ζωτικότητα. Έχει ακόμη συγγράψει το Δρόμος της Ιερής Πίπας: Ένα ταξίδι Αγάπης και Δύναμης. Είναι αρχηγός Θεραπευτικής Σκηνής (Θεραπευτική Σκηνή: σε αυτή η θεραπεία επιτυγχάνεται αρχικά σε ψυχολογικό επίπεδο, μέσω της χρήσης φυτικών ουσιών που προκαλούν υδρατμούς, και στη συνέχεια σε φυσιολογικό επίπεδο, μέσω της έκκρισης ικανής ποσότητας ιδρώτα) και έχει κατακτήσει τον βαθμό Κάτοχος της Ιερής Πίπας. Είναι εκπαιδευμένος σε σαμανικές πρακτικές στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Περού, ενώ ασκεί ψυχοθεραπεία στο Κέντρο Ψυχοθεραπείας Μουν Τρι (Moon Tree).

Για τους Ινδιάνους η πίπα είναι η ενσάρκωση, καθώς επίσης
και το κύριο εργαλείο μιας ιερής διδασκαλίας

Βρισκόμαστε στο 500 μ.Χ., και ο Γκρίζος Λύκος (Gray Wolf) βρίσκεται στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται Μπέαρ Μπουτ κοντά στην πόλη Ράπιντ, στη Νότια Ντακότα. Είναι ένα κρύο ανοιξιάτικο πρωινό και αντικρίζει την ανατολή, κρατώντας την ιερή του πίπα. Καθώς ο Ήλιος απλώνει στους μακρινούς λόφους τα ρόδινα χρώματά του, τα ηλικιωμένα του χέρια τοποθετούν την τελευταία ελάχιστη ποσότητα καπνού στην πίπα. Αφού την ανάψει και πάρει την πρώτη ρουφηξιά, φυσά τον ιερό καπνό στον ουρανό –προς τον Δημιουργό– και μετά στέλνει μια ρουφηξιά στη Μάνα-Γη. Κατόπιν φυσά τον καπνό προς τις τέσσερις κατευθύνσεις. Την κρατά έτσι ώστε να δείχνει προς τον ουρανό και ικετεύοντας τον Παππού και τη Γιαγιά Αετό στέλνει τις προσευχές του προς το Μεγάλο Πνεύμα! Ύστερα καπνίζει αργά, δίνοντας ευχαριστίες και ζητώντας βοήθεια και θεραπεία για τον εαυτό του, τη φυλή του και τη γη.

Επιστρέφουμε στο 1998 σε ένα κρύο ανοιξιάτικο πρωινό. Βρίσκομαι πάνω σε έναν μεγάλο βράχο κοιτάζοντας από ψηλά τη Λίμνη του Διαβόλου, στο Ουϊνκόνσιν. Καθώς παρακολουθώ τις πρώτες ακτίνες του ηλιόφωτος να χρωματίζουν τον ουρανό, ακριβώς πάνω από τους παγωμένους λόφους, θυμάμαι ότι πέρασαν έντεκα χρόνια αφότου κάπνισα την πρώτη μου πίπα. Προσφέρω καπνό προς τον Δημιουργό, τη Μάνα-Γη, και τις τέσσερις κατευθύνσεις, ανάβω την ιερή μου πίπα, και προσεύχομαι. Αισθάνομαι σε τούτη την άχρονη στιγμή την παρουσία των παππούδων και γιαγιάδων –των αρχαίων, των φυλάκων της Γης. Ένα ρίγος διατρέχει τη σπονδυλική μου στήλη, καθώς κομμάτια από αρχαίες μνήμες αναδεύονται στα βαθύτερα μύχια του νου μου. Αντιλαμβάνομαι, και μερικές φορές θυμάμαι, ότι η τελετουργία που τελώ είναι παλαιότερη από τα δέντρα, και ίσως ακόμη, παλαιότερη κι απ’ τους λόφους.

Προέλευση και Ιστορία

Πόσο αρχαία είναι η τελετή της πίπας;

Υπάρχουν αποδείξεις ότι η τελετουργική χρήση της ιερής πίπας χρονολογείται πριν από 600 με 1500 χρόνια. Αλλά μπορεί να είναι και πολύ παλαιότερη. Στην Αμερική, οι πρόγονοι του καλλιεργημένου καπνού υπήρξαν πάνω από 8.000 χρόνια. Πρωταρχικά, η χρήση του καπνού θα μπορούσε να γίνεται για τελετουργικούς σκοπούς, ενώ το ίδιο το φυτό ήταν σε κάποιο βαθμό καθαγιασμένο.1 Αφού οι πρώτες πίπες χρονολογούνται πριν από 3000 με 4000 έτη,2 είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι το μυσταγωγικό κάπνισμα της πίπας δεν ξεκίνησε από νωρίς.

Στους πρώτους καιρούς ο καπνός ήταν πικρός, για αυτό και αναμιγνυόταν με άλλα υλικά, όπως αποξηραμένη φλούδα ιτιάς, η ψίχα από τη φλούδα των δέντρων Cornaceae, τα φύλλα των δέντρων Anacardiaceae, ή της φασκομηλιάς και του γλυκόχορτου. Αυτό το μείγμα ονομάζεται κινικίνικ στη γλώσσα Αλγκόνκουϊναν και μπορεί να αναμειχθεί με καπνό ή να καπνιστεί χωριστά από όσους έχουν πίπες που δε χρησιμοποιούν καπνό.

Το κινικίνικ μπορεί σήμερα να αγοραστεί από καταστήματα τέχνης και ειδικά βιβλιοπωλεία αυτοχθόνων Αμερικανών. Αφού η ιερή πίπα δεν εισπνέετε, μια και ο καπνός είναι μόνο για το Μεγάλο Πνεύμα, δε χαρακτηρίζεται επιβλαβής για τους πνεύμονες.

Από τους αρχαίους χρόνους οι περισσότερες ιερές πίπες των αυτοχθόνων Αμερικανών έχουν φτιαχτεί από την κοκκινόπετρα που βρίσκεται στο Εθνικό Μνημείο Πέτρας της Πίπας στη νοτιοδυτική Μινεζότα. Η συγκεκριμένη πέτρα ονομάζεται κάτλιναϊτ, από τον Τζορτζ Κέιτλιν (George Catlin), αναζητητή, συγγραφέα και καλλιτέχνη, ο οποίος ζωγράφιζε τους αυτόχθονες, τη γη τους, τα ιερά τους αντικείμενα και ήταν ο πρώτος λευκός που αντίκρισε το λατομείο. Η πρώτη εξόρυξη έγινε πιθανά γύρω στο 1600 με 1650.3

Όταν ο Kέιτλιν έφτασε στην Πέτρα της Πίπας, το 1836, του μίλησαν για έναν θρύλο των αυτόχθονων, σύμφωνα με τον οποίο «τα πολύ παλιά χρόνια το Μεγάλο Πνεύμα κάλεσε όλα τα ινδιάνικα έθνη. Το Μεγάλο Πνεύμα στάθηκε στο μεγάλο κόκκινο βράχο της πέτρας της πίπας, άπλωσε το χέρι του και έσπασε ένα κομμάτι του, φτιάχνοντας έτσι μια τεράστια πίπα στο χέρι του. Στη συνέχεια την άναψε και καπνίζοντας πάνω από τους Ινδιάνους, τους εξήγησε ότι αυτή η κοκκινόπετρα ήταν η σάρκα τους, και έπρεπε να τη χρησιμοποιούν για την κατασκευή της Πίπας της Ειρήνης. Ανήκε σε όλους και δεν έπρεπε να υψώνονται όπλα στο έδαφός της. Όταν το Μεγάλο Πνεύμα τράβηξε την τελευταία ρουφηξιά από την πίπα, πέρασε μέσα σε ένα μεγάλο σύννεφο και για αρκετά μίλια ολόκληρη η επιφάνεια του βράχου έλιωσε και έγινε σαν γυαλί.4 Ύστερα από αυτό, οι πολεμικές αυτόχθονες φυλές απόθεσαν τα όπλα τους στην Πέτρα της Πίπας και δεν ξαναχύθηκε αίμα εκείνη την εποχή».

Αν και η βάση για το κοίλο της πίπας φτιάχνεται μερικές φορές από άλλους τύπους πέτρας, για πολλές γενιές οι περισσότεροι αυτόχθονες Αμερικανοί ταξίδευαν τεράστιες αποστάσεις στο λατομείο της Πέτρας της Πίπας για να πάρουν πέτρα για την πίπα τους. Όχι μόνο είναι η περιοχή της πέτρας της πίπας ιερός τόπος, αλλά η ίδια η πέτρα είναι μαλακή και εύκολη στο σκάλισμα. Σήμερα οι κατασκευαστές της πίπας παίρνουν την πέτρα και φτιάχνουν πίπες στο Εθνικό Μουσείο Πέτρας της Πίπας, η οποία δέχεται σχεδόν 100.000 επισκέπτες το χρόνο. Το στέλεχος της πίπας μπορεί να κατασκευαστεί από ξύλο αμυγδαλιάς, φουντουκιάς, μελίας, βαμβακόξυλου, ή άλλα κατάλληλα ξύλα που είναι τοπικά διαθέσιμα.

Οι περισσότερες φυλές χρησιμοποιούν την ιερή πίπα σε τελετουργίες όπως η αναζήτηση του οράματος, η θεραπεία μέσω του ιδρώτα και ο τελετουργικός χορός. Οι Ινδιάνοι των Πεδιάδων χρησιμοποιούν την πίπα στις περισσότερες θρησκευτικές τους τελετές. Ιστορικά χρησιμοποιήθηκε για προσευχή, σε συμφωνίες και συνθήκες, για το καλωσόρισμα επισκεπτών, ή για να εξασφαλίζει τη σίγουρη μετακίνηση μεταξύ των φυλών. Επίσης, χρησιμοποιείτο ως επισφράγιση της αλήθειας σε ό,τι λεγόταν σε συναντήσεις ή εμπορικές συναλλαγές.

Κάθε φυλή έχει τη δική της ιστορία για το πώς παρέλαβε την ιερή πίπα. Σύμφωνα με τους μύθους των αυτόχθονων, ο καπνός και η πίπα δόθηκαν στους ανθρώπους από την αρχή της ύπαρξής τους, για παράδειγμα από τη χελώνα, από την πάπια, την αρκούδα, τον «Κεραυνό», το πνεύμα για την αστραπή και τον κεραυνό ή από το πνεύμα μιας γυναίκας. Μία από τις γνωστότερες αφηγήσεις είναι η ιστορία των Σιού σχετικά με το Πνεύμα της Παρθένας του Λευκού Βούβαλου. Αφού τους έδωσε την πίπα και τους δίδαξε την τελετή της μαζί με έξι ακόμη ιερά τυπικά, περπάτησε μακριά και μεταμορφώθηκε σε βούβαλο, ο οποίος άλλαξε χρώματα τρεις φορές.5 Η αυθεντική πίπα του βούβαλου που δόθηκε προς τους Σιού από το Πνεύμα της Παρθένου του Λευκού Βούβαλου βρίσκεται ακόμη στο Γκριν Γκρας της Νότιας Ντακότα, υπό τη φροντίδα του δέκατου ένατου Φύλακα της Ιερής Πίπας γνωστού ως ο Φύλακας του Θησαυρού του Αλόγου.

Η Παράδοση Σήμερα

Προφανώς, δεν έχουμε ακούσει τους τελευταίους μύθους για το Πνεύμα της Παρθένου του Λευκού Βούβαλου. Πριν από πολλά χρόνια, γεννήθηκε ένας λευκός βούβαλος σε μια φάρμα κοντά στο Τζένσβιλ του Ουϊσκόνσιν. Από τότε, ο βούβαλος άλλαξε σε διαφορετικά χρώματα, ακριβώς όπως είχε κάνει η Παρθένος του Λευκού Βούβαλου.

Πολλοί ηλικιωμένοι αυτόχθονες, καθώς και μάγοι-θεραπευτές επισκέφθηκαν τη φάρμα, πιστεύοντας ότι ο νεαρός βούβαλος ενσαρκώνει το Πνεύμα του Λευκού Βούβαλου και εκλαμβάνουν τον νεαρό βούβαλο ως σημάδι ότι είναι καιρός να μοιραστούν προς τα έξω οι διδασκαλίες τους.

Στις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει μια αυξημένη δίψα για την παλαιά γνώση. Οι αυτόχθονες Αμερικανοί ανακάλυψαν πως όταν εξασκούσαν τα παραδοσιακά τους τυπικά και τελετές σε συγκεκριμένες περιοχές, είχαν βοηθηθεί στη θεραπεία από τη χημική εξάρτηση ενώ τους εμβάθυνε πνευματικά. Αρκετοί, αυτόχθονες και μη, άνδρες και γυναίκες, αγκάλιασαν την πνευματική αγνότητα αυτών των παραδόσεων ή την ενοποίησαν με παραδόσεις άλλων θρησκειών, όπως ο Χριστιανισμός.

Σήμερα, στον υποψήφιο Κάτοχο, η πίπα προσφέρεται. Δυστυχώς, δεν έχουν όλοι πρόσβαση στους μάγους-θεραπευτές. Συχνά οι μη αυτόχθονες λαμβάνουν την πίπα με ασυνήθιστο τρόπο. Ένας άντρας 40 ετών μου είπε αυθόρμητα πως όταν ήταν χίπι στη δεκαετία του ’60, έκανε ωτοστόπ με μια παρέα φίλων και τριγυρνούσε Νοτιοδυτικά με το λεωφορείο. Καθώς επισκέπτονταν έναν τόπο για ειδικό λόγο, ο ιερέας που βρισκόταν εκεί του έδωσε μια πίπα. Δεν ήξερε τι να κάνει με αυτήν, και αργότερα αυτός και οι φίλοι του τη χρησιμοποίησαν για να καπνίσουν μαριχουάνα. Ίσως επειδή ένιωσε ένοχος άφησε την πίπα του στο λεωφορείο και αποχαιρέτησε τους φίλους του για να συνεχίσει με ωτοστόπ. Τρεις μέρες αργότερα ένας φορτηγατζής τον άφησε στη διασταύρωση που οδηγούσε σε μια κωμόπολη για να περάσει τη νύχτα του. Στρίβοντας για εκεί, είδε ότι η πίπα του βρισκόταν πάνω στο κράσπεδο του πεζοδρομίου! Πολύ καιρό μετά, όταν είπε την ιστορία σε έναν μάγο-γιατρό κατά τη διάρκεια θεραπείας στη σκηνή του ιδρώτα, ο μάγος-γιατρός τον άρπαξε και αναφώνησε, «δεν έχασες εκείνη την πίπα, εκείνη η πίπα σε έχασε!».

Μια γυναίκα που συνάντησα κοντά σε έναν ιερό τόπο στο βόρειο Ουϊσκόνσιν είπε ότι την έλκυσε έντονα μια πίπα με φιλντισένιο κοίλο για αυτό και την αγόρασε. Την πήγε σε ένα μάγο-γιατρό Λακότα και του ζήτησε να την ευλογήσει. Τού διηγήθηκε πώς την απόκτησε, και τού συμπλήρωσε ότι ήταν σίγουρη πως αυτή ήταν η πίπα της. Εκείνος της απάντησε, «θα ρωτήσω το Πνεύμα αν είναι η πίπα σου. Αν δεν είναι, θα την κρατήσω. Αν είναι, θα την ευλογήσω και θα στη δώσω». Η γυναίκα ήταν τόσο σίγουρη, που συμφώνησε. Την επόμενη ημέρα τής την έδωσε πίσω επιβεβαιώνοντας ότι ήταν η πίπα της. Το ίδιο απόγευμα ο μάγος-γιατρός της την ευλόγησε μέσα στη θεραπευτική σκηνή του ιδρώτα. Παρόμοια είναι η ιστορία για το πώς απόκτησα την πρώτη μου πίπα.

Υπάρχουν και άλλοι τρόποι με τους οποίους δέχονται σημάδια οι μη-Αυτόχθονες για την απόκτηση της πίπας. Λίγο καιρό πριν, καθώς ευλογούσα την πίπα μιας γυναίκας, είχα την καθαρή εικόνα μιας αρκούδας. Της είπα ότι η αρκούδα-τοτέμ ήταν συνδεδεμένη είτε μαζί της είτε με την πίπα. Εκείνη τη νύχτα της είπε ο άντρας της πως είδε μια αρκούδα στην πίσω αυλή τους. Μια που ζούσαν στα περίχωρα της πόλης, τούτο ήταν κάτι ασυνήθιστο. Παρόλα αυτά στη συνέχεια μαζεύτηκαν στην αυλή άλλες οκτώ αρκούδες, και έμειναν εκεί μέχρι την περίοδο του ζευγαρώματος.

Η Ιερότητα της Πίπας

Η ιερή πίπα είναι ένα τελετουργικό εργαλείο το οποίο σχηματίζει μια γέφυρα μεταξύ γης και ουρανού, ορατού και αοράτου, φυσικού και πνευματικού. Η ιεροτελεστία βοηθά ώστε να συνδεθούν οι άνθρωποι με το Μεγάλο Πνεύμα αλλά και με την ιερότητα της Φύσης. Αγκυροβολώντας στη γη, η πίπα γίνεται κέντρο εστίασης και συγκέντρωσης, ένας βωμός που ταξιδεύει, όπου ταξιδεύει ο κάτοχός της.6

Πρόκειται για ένα ιερό σκεύος πλούσιο σε συμβολισμό. Το δοχείο αντιπροσωπεύει τις θηλυκές όψεις του Μεγάλου Πνεύματος, τη Μητέρα-Γη, ενώ το στέλεχος αντιπροσωπεύει τις αρσενικές, τον Πατέρα-Ουρανό. Το εκδηλωμένο πνεύμα που αέναα αλλάζει γίνεται ορατό ως φύση στη Μητέρα-Γη. Το απόλυτο, αμετάβλητο, ανεκδήλωτο αόρατο πνεύμα είναι ο Πατέρας-Ουρανός. Το κοίλο είναι η Γη και το στέλεχος, καθετί που αναπτύσσεται πάνω στη Γη. Το κοίλο από κοκκινόπετρα είναι κόκκινο, συμβολίζοντας το χρώμα της Γης και το χρώμα του αίματος, το αίμα του βούβαλου, το αίμα που χύθηκε στην Πέτρα της Πίπας, και όλο το αίμα που χύθηκε από την ανθρωπότητα διαμέσου των αιώνων. Τούτο είναι το χρώμα των ερυθρόδερμων ανθρώπων.7

Συχνά, ως εξάρτημα της πίπας απαντάται το δέρμα ενός ζώου, ίσως του λύκου, της αρκούδας, του ελαφιού, αλλά ειδικά του βούβαλου, το οποίο παρείχε αφθονία στους Αυτόχθονες. Άλλα συμβολικά εξαρτήματα είναι τα φτερά του γερακιού ή συχνότερα του αετού, ο οποίος πετά ψηλότερα από οποιοδήποτε άλλο πουλί. Υπάρχουν μερικές φορές τέσσερις ρίγες στο στέλεχος της πίπας, είτε ζωγραφισμένες είτε καμωμένες με χάνδρες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν τον ιερό αριθμό τέσσερα, ειδικά τις τέσσερις κατευθύνσεις. Εάν είναι κίτρινη, κόκκινη, μαύρη και λευκή, μπορεί να αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις φυλές.

Η τελετουργία της πίπας απεικονίζει όλη τη γήινη πραγματικότητα. Το κοίλο δοχείο αντιπροσωπεύει τον ορυκτό κόσμο. Το μακρύ στέλεχος και ο καπνός ή το μείγμα καπνίσματος αντιπροσωπεύει τον φυτικό κόσμο. Το δέρμα με τη σειρά του συμβολίζει τον ζωικό κόσμο, και τα φτερά τις φτερωτές υπάρξεις του αέρα. Το δοχείο για το θυμίαμα της φασκομηλιάς είναι συνήθως ένα κογχύλι που αντιπροσωπεύει το βασίλειο της θάλασσας.8 Όταν καπνίζεται η ιερή πίπα, αντιπροσωπεύονται και τα τέσσερα στοιχεία: το κοίλο δοχείο (γη), ο καιγόμενος καπνός (φωτιά), το σάλιο (νερό), και η αναπνοή (αέρας). Το κάπνισμα της πίπας δημιουργεί μια ιερή αλχημεία, καθώς τα φυσικά αντικείμενα, οι ουσίες και η τελετή είναι καταλυτικά στοιχεία μιας πνευματικής μεταστοιχείωσης.

Το γεγονός ότι το τυπικό της αρχαίας πίπας είναι χαραγμένο στη συλλογική μνήμη των Αμερικανών το συνειδητοποίησα λίγα χρόνια πριν. Επειδή το ζήτησε η εγγονή μου, Έιμι, έκανα την ιεροτελεστία της ιερής πίπας για εκείνη και τον μέλλοντα σύζυγό της. Αργότερα μου εξομολογήθηκε πως όταν ετοιμαζόμουν και έβαζα το μενταγιόν μου πάνω από το σμόκιν, αναρωτήθηκε πώς θα ανταποκρίνονταν οι λευκοί μεσοαστοί σε ένα τέτοιο ασυνήθιστο τυπικό. Όμως, καθώς εκτελούσα την ιεροτελεστία, ένιωσα το πλήθος να προσηλώνεται με εκστατική προσοχή. Αργότερα, στη δεξίωση, αρκετοί καλεσμένοι μου είπαν πόσο συγκινημένοι ήταν κατά τη διάρκεια της ιεροτελεστίας. Ορισμένοι μάλιστα ανέφεραν ότι αισθάνθηκαν οικεία, παρόλο που δε συμμετείχαν ποτέ πριν σε ιεροτελεστία της πίπας. Άλλοι είπαν το ίδιο, προσθέτοντας τη «θυμήθηκα» και γέμισαν με δάκρυα.

Κάπνισμα

Η πίπα είναι απλά ένα κομμάτι πέτρας και ξύλου, έως ότου «αφυπνιστεί» από κάποιον μάγο-γιατρό-θεραπευτή. Όταν αφυπνίζω πίπες για τους ανθρώπους, το στέλεχος και το κοίλο πάλλονται στο χέρι μου, καθώς τα περνάω πάνω από το θυμίαμα φασκομηλιάς κατά τη διάρκεια της ιεροτελεστίας της ευλογίας. Η πίπα πραγματικά αφυπνίζεται και γίνεται ένα είδος ζωντανής ύπαρξης. Όταν καθαγιάζεται και δίδεται σε αυτόν που την φέρει, γίνεται ιερή πίπα.

Πριν το κάπνισμα όλοι οι κάτοχοι της ιερής πίπας εξαγνίζονται. Αντίστοιχα το κοίλο, το στέλεχος και όλα τα αντικείμενα που θα αγγίξουν την πίπα θυμιατίζονται με θυμίαμα φασκόμηλου. Κατόπιν, κρατώντας χωριστά το στέλεχος από το δοχείο, ψηλά πάνω από το κεφάλι, οι τελετουργοί ζητούν την άδεια να ενωθούν με το Μεγάλο Πνεύμα και τους αρχαίους, με τα πνεύματα του τόπου όπου επιθυμούν να καπνίσουν. Αφού ενωθούν, κοίλο και στέλεχος, η ιερή πίπα γίνεται εργαλείο για τη συγκέντρωση της Πνευματική Ενέργειας. Υπηρετεί σαν κανάλι ή «αγωγός» προς τον Δημιουργό.

Όταν γεμίζεται η πίπα, ο καπνός προσφέρεται στο πάνω, στο κάτω και τις τέσσερις κατευθύνσεις. Ο τελετουργός ζητά την επιστροφή των πνευματικών φυλάκων των τεσσάρων κατευθύνσεων. Σε μία από τις παραδόσεις φύλακες είναι ο αητός της ανατολής για καθαρό όραμα και φώτιση, το κογιότ του νότου για ζέστη, ανάπτυξη, εμπιστοσύνη, αγάπη και αθωότητα, η αρκούδα της δύσης για ενδοσκόπηση, ανανέωση και δύναμη και ο βούβαλος του βορρά για καθαρμό, εξαγνισμό και σοφία.

Επιπλέον καπνός προσφέρεται στις τέσσερις κατευθύνσεις, που αντιπροσωπεύουν τις τέσσερεις εποχές, τα τέσσερα ζωικά βασίλεια τους τέσσερις αντιπροσώπους του φυτικού βασιλείου, τις τέσσερις φυλές και αρκετές ποιοτικές αξίες, όπως η αγάπη, η ειρήνη, η χαρά και η εμπιστοσύνη. Μπορεί επίσης ο τελετουργός να ζητήσει την επιστροφή των πέτρινων ανθρώπων, των ανθρώπων των άστρων –αντιπροσώπους ολόκληρου του κόσμου- στην ιερή πίπα. Τότε η πίπα γίνεται ολότητα για να προσφερθεί προς τον Δημιουργό.

Όταν ανάβεται η πίπα, ο ιερός καπνός, ως ορατό, σημάδι στέλνει τις προσευχές και τις σκέψεις μας στον Δημιουργό, πάνω στα φτερά των αετών. Αν η ιεροτελεστία γίνει ομαδικά, τότε η πίπα περνά δεξιόστροφα σε κάθε μέλος, μεταφέροντας το κέντρο μαζί της, επειδή η πίπα είναι πάντα το κέντρο του κόσμου.

Ρουφώντας τον ιερό καπνό, ο τελετουργός αντιλαμβάνεται ότι η μοιρασιά της αναπνοής είναι μοιρασιά της ζωής. Το κάπνισμα της πίπας αντιπροσωπεύει και αποδοχή και υπερβατικότητα, παράδοση με κάποιο τρόπο στη Μητέρα-Γη, η οποία διδάσκει αποδοχή της αλλαγής στη φύση, όπως επίσης αρμονία και θρέψη. Όταν ο καπνός εκπνέεται, αντιπροσωπεύει αυτό που είναι να απελευθερωθεί και να κάνει την υπέρβαση. Ο καπνός που ανεβαίνει προς τον Πατέρα-Ουρανό εξυπηρετεί ως ορατή υπενθύμιση απελευθέρωσης από προσκολλήσεις, επιζήμιες σχέσεις και συνήθειες, και αυτοκαταστροφικές επιθυμίες.

Μέσω της εισπνοής και εκπνοής ο τελετουργός βιώνει την αμπώτιδα και την πλημμυρίδα της ζωής και ανοίγει την καρδιά του προς τη Θεϊκή Παρουσία, στους άλλους, τη φύση και τον κόσμο ολόκληρο.9

Η ιεροτελεστία ολοκληρώνεται με την ανύψωση της πίπας προς τους ουρανούς και ευχαριστία προς τον Δημιουργό για το προνόμιο του καπνίσματος. Ακολουθεί ιερό τραγούδι, στη διάρκεια του οποίου το κοίλο και το στέλεχος αποχωρίζονται, τυλίγονται χωριστά και τοποθετούνται στο σάκο της πίπας.

Η ιερή πίπα είναι εξέχον τελετουργικό εργαλείο στην παράδοση των αυτόχθονων Ινδιάνων. Εκείνοι που κατέχουν εσωτερικά το δικαίωμα να τη φέρουν και να τη μεταβιβάζουν σε νέες γενιές μάγων-θεραπευτών, τη χρησιμοποιούν ως μέσο για την επαφή τους με το Πνεύμα, για να ανακαλύψουν τη θέση τους στον ιστό της δημιουργίας και να εργαστούν θεραπευτικά για τη Μητέρα-Γη και την ανθρώπινη ύπαρξη, επεκτείνοντας στο μέλλον την ελπίδα του ανθρώπου για τα παιδιά του και τον πλανήτη.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Hartley Burr Alexander, Το Στεφάνι του Κόσμου (Λίνκολν, Νεμπ: Τύπος του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα, 1967), σελ. 4.
2. Jordan Paper, Προσφέροντας Καπνό: Η Ιερή Πίπα και η Θρησκεία των Αμερικανών Αυτόχθονων (Μόσχα, Αϊντάχο: Πανεπιστήμιο του Αϊντάχο, 1988), σελ. 6.
3. Robert A. Murray, Η Πέτρα της Πίπας: Μια Ιστορία (Πέτρα της Πίπας, Μιν.: Σύλλογος του Ινδιανικού Ιερού Τόπου της Πέτρας της Πίπας, 1965), σελ. 11.
4. George Catlin, Γράμματα και Σημειώσεις πάνω στους Ινδιάνους του Βορρά (Νέα Υόρκη: Βιβλία Γκράμεοι, 1975), σελ. 326.
5. John G. Neihart, Το Μαύρο Ελάφι Μιλά (Νέα Υόρκη: Τύπος της Πλατείας Ουάσιγκτον, 1972), σελ. 3.
6. John Redtail Freesoul, Αναπνοή του Αόρατου: ο Δρόμος της Πίπας (Ουότον, Ι 11: Quest Books, 1986), σελ. 12.
7. Robert A. Murray, Πίπες των Πεδιάδων (Πέτρα της Πίπας, Μιν.: Σύλλογος του Ινδιάνικου Ιερού Τόπου της Πέτρας της Πίπας, 1968), σελ. 16, 170.
8. Evelyn Eaton, Η Χιονισμένη Γη Έρχεται Κυλώντας αθόρυβα , (Independence, Καλιφ: Ίδρυμα Draco, 1974), σελ. 99.
9. Joseph Epes Brown, Η Πνευματική Κληρονομία του Ινδιάνου (Νέα Υόρκη: Crossroads, 1982), σελ. 45.

Πίπα Καπνού ή Καπνοσύριγγα

Το κάπνισμα της Πίπας Καπνού ή Καπνοσύριγγας για τους μυημένους αποτελούσε για πολλούς λαούς της αρχαιότητας αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας τους. Ο Ηρόδοτος περιγράφει σε κείμενα του, τους Σκύθες να εισπνέουν καπνό απο καμένα φύλλα με καπνοσύριγγα.


Σήμερα όπως και σε άλλες Χώρες έτσι και στην Ελλάδα το κάπνισμα Καπνοσύριγγας γνωρίζει άνθιση. Συνήθεια γεμάτη απολαυστικά ταξίδια γεύσεων και αρωμάτων που δύσκολα συναντάς σε άλλες μορφές καπνίσματος.

Οφείλουμε σε αυτό το σημείο να τονίσουμε ότι το κάπνισμα της Καπνοσύριγγας, είναι λιγότερο επικίνδυνο απο το κάπνισμα του τσιγάρου. Ο κυριώτερος λόγος που καθιστά την Καπνοσύριγγα ποιο υγιεινή αφορά στο ότι ο καπνιστής γεύεται μόνο τον καπνό, ενώ στο τσιγάρο και κάθε άλλη βλαβερή (κυτταρίνη-κόλλα-πίσσα-φορμαλδεϋδη-χρώμα) ουσία που συνοδεύει το χαρτί.

Κάνοντας μια βουτιά στην Ιστορία θα ανακαλύψουμε ότι περίπου 1500 χρόνια πριν την ανακάλυψη της Αμερικής απο τον Κολόμβο, οι Κέλτες καπνίζουν Καπνοσύριγγα (σιδερένια ή πήλινη) χρησιμοποιόντας αρωματικά βότανα.

Στην Αμερική βέβαια οι Ινδιάνοι ιεροτελεστικά απολάμβαναν κάθε φορά το κάπνισμα της Καπνοσύριγγας. Της είχαν αποδώσει ως και την ιδιότητα του προστάτη των πολεμιστών ή των ψαράδων. Έτσι πάντα πριν μια μάχη ή την αναζήτηση καλής ψαριάς κάπνιζαν για να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Ήταν τόσο σημαντικό δε, το κάπνισμα της Καπνοσύριγγας μεταξύ των Ινδιάνικων Φυλών που την χρησιμοποιούσαν ακόμη και για την εκδήλωση Ειρηνικών διαθέσων και συμφωνιών. Η γνωστή σε όλους μας Πίπα της Ειρήνης.

Στην Ευρώπη ήρθε το 1586 απο τον σερ Ουώλτερ Ράλεϊ. Οι πρώτες δημιουργίες καπνοσύριγγας ήταν απο πηλό, πορσελάνη, ασήμι και οστρακίτη. Μεγάλες συνήθως σε μέγεθος και αληθινά κομψοτεχνήματα , περίτεχνα σκαλισμένες.

Στα τέλη του 18αιώνα λέει μια εκδοχή και συγκεκριμένα κατά την επίσκεψη ενός Γάλλου στην Κορσική, ξεκίνησε η χρήση του Ρείκι, όταν έσπασε η Καπνοσύριγγα του απο οστρακίτη και ζήτησε να του φτιάξουν μια άλλη απο ντόπιο ξύλο (Ρίζα Ρεικιού). Όταν κάπνισε την νέα του πίπα απόλαυσε τόσο πολύ τις γεύσεις και τα αρώματα της που αμέσως έδωσε διαταγή σε Ναυτικούς της Μασσαλίας και μάζεψαν όσες ρίζες μπορούσαν και τις πήγαν σε ένα φημισμένο για τους σκαλιστές ξύλου χωριό το Saint Claude.

Απο εκείνη την στιγμή όποιος καπνιστής Καπνοσύριγγας σέβεται τον ευατό του, διαθέτει μια συλλογή απο Ξύλινες Πίπες φτιαγμένες απο Ρίζα Ρείκι .